Μια καλή αρχή

Απόπειρα μή νηφάλιας καταχώρησης.

Ξέρω ότι είναι παράτολμο επιχείρημα, συνηθίζω να παρατάω κάτι πριν το τελειώσω, αλλά η προσπάθεια αξίζει.

Απόψε επιβεβαίωσα το λόγο ύπαρξης της προηγούμενης ανάρτησης. Έχω όντως αλλάξει, έχω μάθει πράγματα, και σαφώς έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου. Είναι κι αυτό κάτι όμορφο, η επιθυμία να να μάθεις τι στο μπούτσο θα σου ξημερώσει η επόμενη μέρα. Με τη μαγική αυτή ιδιότητα των ανθρώπων να ξεχνούν για λίγο ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον τους, να αδιαφορούν για τις αντίξοες συνθήκες και να ελπίζουν για ένα καλύτερο αύριο. Στη δική μου περίπτωση μάλιστα, αγνοώ παντελώς την επιπλέον ψευδαίσθηση οποιασδήποτε "ανιδιοτέλειας". Εγώ θέλω να ζήσω το αύριο, αδιαφορώ για τις επόμενες γενιές. Άλλωστε, όπως με βοήθησε ο  φίλος και συγκάτοικος να καταλάβω, η ανθρωπότητα θα επιβιώσει με κάποιο τρόπο.

Αφορμή για όλη αυτήν την αισιόδοξη διάθεση είναι για άλλη μια φορά το Diamonds and Pearls. Πήγαμε κι απόψε με το Στέλιο, για να τιμήσουμε την περσινή Πρωτοχρονιά.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Τη στιγμή αυτή που γράφω ακούω το Dark Side of the Moon. Μόλις μπήκε το Brain Damage. Τι ειρωνεία! Ταυτόχρονα, έχω και στο έμέσέν μια πολύ αξιόλογη συνομιλία.
Στο πίσω πίσω μέρος, υπάρχει και μια φωνή επιπλέον που λέει:

"Τι είν' αυτά που γράφεις ρε; Ποιος χέστηκε; 
Πέσε για ύπνο να 'ουμ"

Για το λόγο αυτό, κλείνοντας την παρένθεση, θα προσπαθήσω να καταγράψω τη βραδιά με highlights:

• Μπύρα στη Γκουέρνικα. Στη γωνία, μπροστά απ' το ντιτζέι ένα αξιοπρόσεχτο milf. Bonus ο κορσές, μειονέκτημα ότι στο φως του ήλιου δεν θα κρύβεται τίποτα.
• Μικρό διάλειμμα στα σκαλιά έξω απ' το μαγαζί, με το Στέλιο (τον κολλητό), το Στέλιο (τον άλλο) και την Τσβέτα.
• Στο δρόμο για D.P απόπειρα να πείσω το Στέλιο (τον άλλο) να έρθει μαζί μας. Η Τσβέτα (που φοράει τέλειες μπότες) θα πήγαινε για ύπνο ούτως ή άλλως. Του περιγράφω λεπτομέρειες απ' την προηγούμενη ανάρτηση. Είναι σε φάση άρνησης. Attempt failed.
• Φτάνουμε στο μαγαζί. Η Τάνυα είναι εκεί, μας θυμάται (ένα χρόνο μετά, γουάου), την κερνάμε ποτό, τα λέμε για λίγο και φεύγει. Υπερβολικά επαγγελματική συμπεριφορά. Χαίρομαι όμως. Δεν την χρειάζομαι πλέον.
• Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού μας κερνάει δεύτερο γύρο Jameson. Ωραία κίνηση.

και τώρα πάμε στο Νικόλας' point of view:

Οι γκόμενες που (μου προτείνω να) θυμάμαι: 

(κατά πάσα πιθανότητα ακολουθούν αναληθείς πληροφορίες)

1. Alexia, Ρουμάνα, 24. Nice. Σπουδάζει κάτι που δε θυμάμαι στη Ρουμανία. Καταπιεστική. Χειρότερα αγγλικά από 'μένα αλλά συνεννοηθήκαμε. Με κατάφερε. Να θυμηθώ ότι έτσι συμπεριφέρομαι συνήθως. Όσο εύκολα φεύγω, τόσο εύκολα πέφτω. Στο περίπου και αντιστρόφως.
2. Βικτώρια, Λιθουανή. ΑΧ! Θεά στο stage. Μέχρι κι ο ιδιοκτήτης τη χάζευε. Μιλήσαμε λίγο για τον κομμουνισμό και κατά πόσο ελέγχουν οι Εβραίοι τον κόσμο. Μου έκατσε για μασάζ (σιγά το δύσκολο) και με παρακάλεσε έντονα να την κεράσω ποτό να τα πούμε για να δικαιολογήσει το χρόνο της. Της είπα να με κεράσει για να ξεχρεώσει το μασάζ. Έφυγε μ' ένα χαμόγελο. Να θυμηθώ να αντιλαμβάνομαι πότε πρέπει να θέλω.
3. Χριστάβ. Λευκό μακρύ φόρεμα. Γεννημένη πέντε μέρες μετά από 'μένα στη Βουλγαρία. 7 χρόνια στην Ελλάδα, διαβάζει και μιλάει πολύ καλά ελληνικά, εκτιμάει την ελληνική γλώσσα. Φανερά προσγειωμένη. Η μυρωδιά της θα μείνει στο χρονοντούλαπο των ανεκπλήρωτων ερώτων μου. Με παράτησε τη στιγμή που άρχισε να παίζει το Lullaby των Cure. Να θυμηθώ ότι ίσως ερωτεύομαι με κάποιο pattern.

Συνολικό κόστος: 80κάτι ευρώ

Με κάθε ειλικρίνεια, εύχομαι και του χρόνου.