Τυχαίος Θάνατος #1

Μόλις είχα καληνυχτίσει το Μάνο, που είχε την καλοσύνη να με αφήσει με το αυτοκίνητό του κοντά στο σπίτι μου. Ένα δυνατό κάψιμο στο στομάχι με έκανε να σταματήσω για μια στιγμή το βηματισμό μου. Κατηγόρησα το αμφίβολης ποιότητας Jameson που είχα πιει λίγη ώρα πριν και αναρωτήθηκα σε τι κατάσταση θα βρίσκεται το κεφάλι μου το πρωί. Τουλάχιστον δεν θα είχα καμία τύψη για την επιλογή μου να φύγω χωρίς να πληρώσω. Συνέχισα να περπατάω.

Ψάχνοντας στην τσέπη του παλτού μου για το mp3 player, άγγιξα το κινητό μου.

"Θα θυμηθεί να πάρει τηλέφωνο απόψε;"

Η συνθήκη "δεν επικοινωνεί-δεν επικοινωνώ" εξακολουθούσε να ισχύει.
Παρ' όλο το κρύο, ένιωσα τις πρώτες σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στο μέτωπό μου, κι έναν -για την ώρα ανεπαίσθητο- νευρόπονο στο στήθος. Πέρασα απέναντι την Ακαδημίας.

Αφού κατάφερα να ξεμπερδέψω το καλώδιο, έβαλα στ' αυτιά μου τα ακουστικά και πάτησα το play

Joy Division - The Leaders of Men
born from some mother's womb
just like any other room
made a promise for a new life
made a victim out of your life

Επιτάχυνα το βήμα μου. Μια περίεργη αίσθηση δυσφορίας άρχισε να με πνίγει. Ξεκούμπωσα νευρικά το παλτό μου πασχίζοντας να ηρεμήσω, παίρνοντας βαθιές ανάσες φρέσκου αέρα, προσπαθώντας να αγνοήσω το γεγονός ότι ήδη έτρεμαν τα χέρια μου. Δοκίμασα να με καθησυχάσω με τη σκέψη ότι ο μη αμοιβαίος έρωτας, ταιριασμένος με μπόμπα-Jameson και χειμωνιάτικο, παγωμένο αέρα ήταν πάντα δύσκολος συνδυασμός, ακόμα και για τους πιο χοντρόπετσους από 'μένα.

Και τότε με χτύπησε.

Ένας ξαφνικός, βίαιος πόνος, έμοιαζε με σιδερένια πένσα που μου τσάκιζε το στέρνο. Έφερα και τα δυο χέρια στο στήθος μου έκπληκτος, και μάλλον δάγκωσα πολύ δυνατά τα χείλια μου γιατί το στόμα μου γέμισε αίμα. Τα πόδια μου με πρόδωσαν, λύγισαν και βρέθηκα καταγής στο πεζοδρόμιο, έξω από την είσοδο ενός χρωματοπωλείου, κουλουριασμένος από μια οδύνη που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ.

Αποπειράθηκα να αναπνεύσω, αλλά τα πνευμόνια μου έμοιαζαν να γεμίζουν κάθε επόμενη στιγμή με τσιμέντο και θραύσματα γυαλιού κι η καρδιά μου, σε κάθε χτύπο, να διαπερνάται από ηλεκτρικό ρεύμα.

Ώστε αυτή ήταν η μέρα που περίμενα από τα 16 μου.
Ίσως γι' αυτό να μην κάλεσα για βοήθεια.

Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θέλω να ζήσω, ο πόνος θεριεύει.
Τα μάτια μου θολώνουν από τα δάκρυα. Κλαίω για τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Κλαίω για εκείνη, που δεν πρόλαβα να της πω "σ' αγαπώ". Κλαίω για το "σ' αγαπώ" που δεν πρόλαβα ν' ακούσω. Μα δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση αιωνιότητας. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν ξέρω αν προλαβαίνω να μετανιώσω για τις επιλογές μου.
Ο πόνος. Να σταματήσει ο πόνος.

-παράξενο, έρημοι δρόμοι, λίγες ώρες πριν ξημερώσει Σάββατο.

Η ταυτότητά μου είναι στην αριστερή τσέπη του παλτού

the leaders of men

made a promise for a new life

no saviour for our sakes

to twist the inter-