Αληθινή Ιστορία #297708

Απόγευμα Πέμπτης, ζέστη και υγρασία. Έχω διασχίσει τη μισή Αθήνα με το μετρό για να φτάσω στον τερματικό σταθμό του Αγίου Δημητρίου. Βγαίνω έξω κι αρχίζω να περπατάω τη Βουλιαγμένης προς τη μεριά της Γλυφάδας.

Στ' αυτιά μου έχω ακουστικά. Δεν ακούω μουσική γιατί έχω μαζί μου για τη διαδρομή ένα βιβλίο και διαβάζω. Όταν ακούω μουσική ενώ διαβάζω αποσυγκεντρώνομαι τελείως, διαβάζω την ίδια πρόταση δεκαπέντε φορές για να καταλάβω τι γίνεται. Απ' την άλλη μεριά, όταν έχεις ακουστικά στ' αυτιά σου ο κόσμος νομίζει ότι ακούς μουσική και σε αγνοεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Περπατάω λοιπόν τη Βουλιαγμένης και σταματάω στην πρώτη στάση λεωφορείου που βρίσκω. Ο μόνος που κάθεται εκεί είναι ένας γέρος. Τον λέω "γέρο" και όχι "παππού" όπως θα συνήθιζα σε ανάλογη περίπτωση, επειδή μυρίζει γεροντίλα -αυτό το περίεργο οσφρητικό αποτύπωμα αποσύνθεσης και πράσινου σαπουνιού, το οποίο αντιλαμβάνομαι με το που κάθομαι δίπλα του.

Βγάζω έξω το βιβλίο. "The Catcher in the Rye". Από τα πρώτα κεφάλαια κιόλας έχω καταλάβει το λόγο που θεωρείται κλασικό. Ελπίζω απλώς να μην επιθυμήσω κι εγώ να σκοτώσω κάποιον τελειώνοντάς το, βλέπε την υπόθεση του Mark David Chapman.

Στη Βουλιαγμένης τα αυτοκίνητα πηγαίνουν σαν τον επιτάφιο. Ρίχνω κλεφτές ματιές μπας και φανεί στον ορίζοντα το 247, το λεωφορείο που περιμένω. Πού και πού το βλέμμα μου πέφτει σε όμορφες γυναίκες οδηγούς, μόνες μέσα στα καλοδιατηρημένα τους γκομενοαυτοκινητάκια.
Φαντάζομαι μια απ' αυτές, σταματημένη έτσι κι αλλιώς λόγω κίνησης μπροστά μου, να κατεβάζει το τζάμι και να μου λέει "Θες να σε πετάξω κάπου;". Έπειτα εμένα να εκσφενδονίζω με πάθος το βιβλίο, μιας και παύω πλέον να το χρειάζομαι, να της χαμογελάω με ειλικρίνεια, να σηκώνομαι από τη γαμημένη στάση λεωφορείου, να ανοίγω την πόρτα και να μπαίνω μέσα, μέσα στον παράδεισο του γκομενοαυτοκινήτου, να ακούω τη μουσική της επιλογής μου απ' το ραδιόφωνο, με το aircondition να δροσίζει τα μούτρα μου.

Και ξαφνικά σκάνε από το πουθενά τρία ανήλικα τσόκαρα στη στάση και πιάνουν την κουβέντα, και μου γαμάνε τη φαντασίωση.

Ο ορισμός του τσόκαρου.

Δήθεν μέηνστρημ-τρέντυ, αλλά ταυτόχρονα αλτέρνατιβ γκομενάκια, που μετά βίας τέλειωσαν φέτος την πρώτη λυκείου, με το αντιαισθητικό καλοκαιρινό τους ντύσιμο, φορώντας σορτσάκια που αποκαλύπτουν χοντρά μπούτια, σανδάλια που αποκαλύπτουν παρδαλά βαμμένα νύχια ποδιών, μιλώντας με τις πιο εκνευριστικές φωνές του κόσμου, με το πιο δήθεν ύφος, για τις πιο ρηχές μαλακίες που θα μπορούσε να πει κάποιος ένα ζεστό απόγευμα Πέμπτης, του μήνα Ιουνίου.

Παρά ταύτα, θέλοντας και μη συνεχίζω να διαβάζω το βιβλίο μου, να μυρίζω το γέρο δίπλα μου και να ρίχνω κλεφτές ματιές μπας και φανεί το γαμήδι το λεωφορείο και να φύγω.

Αδυνατώ να αγνοήσω την κουβέντα της ξανθιάς πατσαβούρας να λέει:

"Τον έσβησα για δεύτερη φορά. Αν μου ξανακάνει request σημαίνει ότι είναι και πολύ μεγάλος μαλάκας το άτομο"

Φτάνω στα όρια της υπομονής μου. Αρχίζω τώρα να φαντασιώνομαι ότι βγάζω ένα στυλό από την τσάντα μου και τις καρφώνω στο λαιμό, τη μια μετά την άλλη, το αίμα τους να πιτσιλίζει τα μούτρα μου, τις κραυγές των περαστικών, το γέρο να παθαίνει έμφραγμα από το σοκ.

Για καλή μου τύχη σταματάνε να μιλάνε για μια στιγμή.

Μέχρι που η ξανθιά πατσαβούρα αρχίζει να λέει στην καστανομάλλα πατσαβούρα με το piercing στο χείλι τα εξής λόγια, με τη χειρότερη γκρήκλις προφορά:

"Γιου αρ.. δε Σαν.. εντ Μουν.. εντ Σταρς αρ γιου"

Οι πρώτοι στίχοι ενός απ' τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια, των Radiohead.
Ήταν εκείνη η στιγμή που ένιωσα το Σύμπαν να καταρρέει γύρω μου.

Ευτυχώς, πριν προλάβω να βγάλω όντως ένα στυλό από την τσάντα μου, ήρθε ένα λεωφορείο (δεν πρόσεξα ποτέ ποιο ήταν, σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα) και τις μάζεψε κι αυτές και το γέρο.

Δεν θα καταλάβω ποτέ το ηθικό δίδαγμα του Κοσμικού αυτού Αστείου που παίχτηκε εις βάρος μου, ένα ζεστό απόγευμα Πέμπτης, του μήνα Ιούνη.