Τρεις μήνες πριν, μου είχε πει ότι είναι ερωτευμένος μαζί της. Έδειξα να μην τον παίρνω στα σοβαρά, αλλά βαθιά μέσα μου τον πίστευα. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που κάνω παρέα με το Δημήτρη. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ειλικρίνειά του.
Παρακολουθούσα μέχρι πρόσφατα την εξέλιξη της σχέσης του με τη Αλεξάνδρα. Είχε πολλές και έντονες διακυμάνσεις.
Στις αρχές όλα ήταν εύκολα. Οι συζητήσεις τους ήταν ενδιαφέρουσες, οι αντιπαραθέσεις τους έντονες, αλλά "λειτουργικές". Η ματιές που αντάλλαζαν έκρυβαν ανείπωτες σκέψεις. Όλα έδειχναν να οδηγούν κάπου.
Ένα μεσημέρι λοιπόν, ο Δημήτρης ήρθε και με βρήκε. Μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν "κάνει έρωτα", ότι ξύπνησαν μαζί, ότι είναι ευτυχισμένος, ότι νιώθει ζωντανός
"Χαλάρωσε" του είπα, "Απόλαυσε την όποια διαδρομή και μην προσπαθείς να προσδιορίσεις αυτό το πράγμα με λέξεις"
Τρεις μέρες μετά μου είπε ότι χώρισαν.
"Πότε προλάβατε;" τον ρώτησα
"Είχαμε τον πρώτο μας μεγάλο καβγά"
Την επόμενη μέρα ήταν πάλι μαζί.
Λίγες μέρες μετά "ξαναχώρισαν". Μετά τα "ξαναβρήκαν". Αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν για πολλές εβδομάδες.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα να ασχολούμαι. Είχα πάρει απόφαση ότι είτε θα παντρευτούν, είτε θα αλληλοσκοτωθούν.
Πριν από μια εβδομάδα χώρισαν για άλλη μια φορά. Ο Δημήτρης ήταν ράκος. Τον πήγα σ' ένα τσιπουράδικο στο Μεταξουργείο. Ήπιαμε. Λίγο πριν νυχτώσει καταλήξαμε σπίτι του.
Συνεχίσαμε να πίνουμε, προσπαθώντας ο καθένας να πνίξει το δικό του καημό.
"Πονάω ρε φίλε" ψέλλισε, "ΞΕΡΩ ότι δεν τραβάει η όλη ιστορία, αλλά ΤΗ ΘΕΛΩ. Τι σκατά να κάνω;"
"Ρωτάς λάθος άνθρωπο" του είπα, "Αν βρεις πάντως απάντηση πριν από εμένα, μοιράσου τη μαζί μου"
Κατά τις 11μιση χτύπησε το τηλέφωνό του.
Ήταν η Αλεξάνδρα. Έκλαιγε. Τον ρώτησε αν μπορούσε να περάσει από το σπίτι του για να μιλήσουν. Της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να βρεθούν κάπου έξω. Εκείνη συμφώνησε.
"Τώρα τι κάνω;" με ρώτησε αφού έκλεισε το τηλέφωνο.
"Ό,τι σε φωτίσει ο θεός" του απάντησα.
Τον ξαναείδα την επόμενη μέρα.
"Τέλος φίλε.. Το πήρα απόφαση και το έκανα" μου είπε χαμογελώντας. Τον πίστεψα για άλλη μια φορά. Έμοιαζε πράος. Τον ζήλεψα.
Ξημερώνει Παρασκευή. Η Αλεξάνδρα αγνοείται εδώ και 6 μέρες.
Παρακολουθούσα μέχρι πρόσφατα την εξέλιξη της σχέσης του με τη Αλεξάνδρα. Είχε πολλές και έντονες διακυμάνσεις.
Στις αρχές όλα ήταν εύκολα. Οι συζητήσεις τους ήταν ενδιαφέρουσες, οι αντιπαραθέσεις τους έντονες, αλλά "λειτουργικές". Η ματιές που αντάλλαζαν έκρυβαν ανείπωτες σκέψεις. Όλα έδειχναν να οδηγούν κάπου.
Ένα μεσημέρι λοιπόν, ο Δημήτρης ήρθε και με βρήκε. Μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ είχαν "κάνει έρωτα", ότι ξύπνησαν μαζί, ότι είναι ευτυχισμένος, ότι νιώθει ζωντανός
"Χαλάρωσε" του είπα, "Απόλαυσε την όποια διαδρομή και μην προσπαθείς να προσδιορίσεις αυτό το πράγμα με λέξεις"
Τρεις μέρες μετά μου είπε ότι χώρισαν.
"Πότε προλάβατε;" τον ρώτησα
"Είχαμε τον πρώτο μας μεγάλο καβγά"
Την επόμενη μέρα ήταν πάλι μαζί.
Λίγες μέρες μετά "ξαναχώρισαν". Μετά τα "ξαναβρήκαν". Αυτή η ιστορία επαναλαμβανόταν για πολλές εβδομάδες.
Κάποια στιγμή βαρέθηκα να ασχολούμαι. Είχα πάρει απόφαση ότι είτε θα παντρευτούν, είτε θα αλληλοσκοτωθούν.
Πριν από μια εβδομάδα χώρισαν για άλλη μια φορά. Ο Δημήτρης ήταν ράκος. Τον πήγα σ' ένα τσιπουράδικο στο Μεταξουργείο. Ήπιαμε. Λίγο πριν νυχτώσει καταλήξαμε σπίτι του.
Συνεχίσαμε να πίνουμε, προσπαθώντας ο καθένας να πνίξει το δικό του καημό.
"Πονάω ρε φίλε" ψέλλισε, "ΞΕΡΩ ότι δεν τραβάει η όλη ιστορία, αλλά ΤΗ ΘΕΛΩ. Τι σκατά να κάνω;"
"Ρωτάς λάθος άνθρωπο" του είπα, "Αν βρεις πάντως απάντηση πριν από εμένα, μοιράσου τη μαζί μου"
Κατά τις 11μιση χτύπησε το τηλέφωνό του.
Ήταν η Αλεξάνδρα. Έκλαιγε. Τον ρώτησε αν μπορούσε να περάσει από το σπίτι του για να μιλήσουν. Της είπε ότι θα ήταν καλύτερα να βρεθούν κάπου έξω. Εκείνη συμφώνησε.
"Τώρα τι κάνω;" με ρώτησε αφού έκλεισε το τηλέφωνο.
"Ό,τι σε φωτίσει ο θεός" του απάντησα.
Τον ξαναείδα την επόμενη μέρα.
"Τέλος φίλε.. Το πήρα απόφαση και το έκανα" μου είπε χαμογελώντας. Τον πίστεψα για άλλη μια φορά. Έμοιαζε πράος. Τον ζήλεψα.
Ξημερώνει Παρασκευή. Η Αλεξάνδρα αγνοείται εδώ και 6 μέρες.
2 σχόλια:
Ενταξει δεν εχει σχεση με το περιχομενο της συγκεκριμενης αναρτησης αλλα οι αυπνιες μου και η περιηγηση μου στο διαδικτυο με εβγαλαν στο ιστολογιο σου και κατεληξα να διαβασω ο,τι εχεις γραψει με αφοπλιστικη ειλικρινεια απο το 2008 ως τωρα !
Μαρια :)
Οπότε κατάλαβες ότι οι δικές μου αϋπνίες είναι ο βασικότερος λόγος ύπαρξης του μπλογκ. Σ' ευχαριστώ :)
Δημοσίευση σχολίου