(Golden Virginia κίτρινος, με γαλάζια rizla και φιλτράκια rizla-ultra slim)
Καλοκαίρι του 2000.
Ήμουνα απ' τους τύπους που συχνάζουν σε καφετέριες. Το στέκι της "κυριλέ" παρέας ήταν η καφετέρια "Χαμάμ".
Στο "Χαμάμ" δούλευε η Φωφώ. Ήταν 26, ήμουν 15 στα 16. Ήταν πανέμορφη. Βέβαια, όταν είσαι αγοράκι στα 15 του, όλες οι σερβιτόρες μοιάζουν ημίθεες. Η Φωφώ όμως ήταν όντως όμορφη. Τόσο όμορφη, που έδωσε νόημα σ' ένα τόσο αδιάφορο όνομα όπως το "Φωφώ".
Την πρώτη φορά που μου πήρε παραγγελία ήταν βράδυ, κι εγώ της ζήτησα να μου φέρει ένα τζιν με κόκα κόλα. Γέλασε χαριτωμένα.
"Φαίνεσαι σίγουρος" μου λέει
"Ε, μάλλον είμαι" της απαντάω, αφού έσκασα ένα χαμογελάκι και άλλαξα τέσσερα χρώματα.
Τελειώνω το ποτό, παραγγέλνω και δεύτερο. Το φέρνει και λίγο πριν το ακουμπήσει στο τραπέζι με ρωτάει "Μπορώ να σου πιω λίγο; Από περιέργεια.."
"Ναι, αμέ.." της απαντάω ευγενέστατα, αλλά όντας φανερά προβληματισμένος.
"Μμμ.. Οκ, πίνεται.." μου κάνει, χαμογελάει, αφήνει το ποτήρι μπροστά μου και φεύγει.
Λίγο πολύ, αυτή ήταν η αρχή της γνωριμίας μας, που κράτησε το πολύ δυο μήνες.
Δε χρειάζεται να μπαίνω σε λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι τη θυμάμαι ακόμα.
Απόψε λοιπόν μάθαμε δύο πράγματα: ότι έχω θέμα με τις σερβιτόρες, κάτι το οποίο είναι ήδη γνωστό, κι ότι το τζιν με κόκα κόλα είναι μια αηδία που πίνεται από 15χρονα και γεροντοκόρες.
Jameson, σ' ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου