Άχρηστη ανάμνηση #2482009

Τέλη Αυγούστου του 2009, αρκετές ώρες μετά τα μεσάνυχτα, είμαι μόνος στο δωμάτιό μου και παλεύω να διαβάσω έναν από τους θεατρικούς μονολόγους που σκοπεύω να δώσω στις επερχόμενες Εξετάσεις.

Από κάπου έξω στο δρόμο, αρχίζει να ακούγεται ένα γελοίο, μακρόσυρτο κλάμα. Κάπου δίπλα στο σπίτι μου, έχει σκάσει ένας τυχαίος τύπος που κάνει "Όοοοοο-ουυυυυυ, όοοοο-οοουυυ", κι ακούγεται σαν καταθλιπτικός Άγγλος που του σκότωσαν το κατοικίδιο. Oh! ΟΗ!
Ανά διαστήματα ακούγεται και η φωνή μιας γκόμενας. 

Αράζω στο μπαλκόνι με ένα τσιγάρο στο χέρι και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.

Επεξηγηματικό διάλειμμα: Πίσω από την πολυκατοικία στην οποία μένω υπάρχει ένας κενός χώρος που χρησιμοποιείται σαν parking. Πρεζάκια, γάτες σε οίστρο, ζευγαράκια (επίσης σε οίστρο) και λοιποί περίεργοι έχουν βρει καταφύγιο στο σιχαμένο, μεταλλικό υπόστεγο που έχουν στήσει εκεί πέρα. Είχα ακούσει διάφορα πράγματα κατά καιρούς, αλλά τέτοιο πράγμα ποτέ.

Λίγη ώρα μετά, ακούω τον τύπο να ξερνάει, ενώ τα ελάχιστα κομμάτια της "συνομιλίας" μού επιτρέπουν να καταλήξω στα εξής συμπεράσματα:
Η γκόμενα μένει στη διπλανή πολυκατοικία, έχει χωρίσει τον τύπο πρόσφατα κι αυτός, όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος, έχει πιει ό,τι μπορεί και κι έχει πάει έξω απ' την πόρτα της να ξεράσει τον πόνο του.

Το τελευταίο πράμα που ακούω είναι αυτόν να της φωνάζει "Παράτα με!" (αστείο δεν είναι;), ένα μηχανάκι να παίρνει μπροστά, να φεύγει, κι έπειτα νεκρική σιωπή.


Κι εγώ, αν είχα μηχανάκι, τα ίδια θα έκανα.