Θέλω να είμαι ειλικρινής, τουλάχιστον για το αποψινό ποστ.
Σκόπευα να γράψω άλλο ένα "Πόσο κρατάει ένα τσιγάρο" με διαφορετικό τίτλο. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ήταν το "δωσ' μου ένα τσιγάρο" κι η μελωδία απ' το τραγούδι "Συναυλία". Δεν θυμόμουν καν τον τίτλο, είχα πολλά χρόνια να το ακούσω. Το έψαξα αμέσως στο γιουτιούμπ και το ξανάκουσα.
Το άκουσα 2-3 φορές μέχρι που αποφάσισα να γράψω εδώ πέρα.
Στην αρχή έπαθα σοκ. Τελευταία φορά που άκουσα το τραγούδι ολόκληρο ήμουν, νομίζω, στο Λύκειο. Καταλαβαίνω τώρα ότι η τότε ηλικία μου δεν επέτρεπε να εκτιμήσω κάποιους στίχους.
Η εισαγωγή "Δώσ' μου ένα τσιγάρο να σταθώ να πάρω εισιτήριο, δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο", και το ρεφραινάκι "Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική" με γοήτευσαν. Με φαντάστηκα να είμαι σε συναυλία με τη γκόμενα που γουστάρω, γύρω μας άγνωστα μαλακισμένα να γαργαλάνε τις αγοραφοβικές μου τάσεις κι ένα τσιγάρο στο χέρι.
"Κοίτα να δεις" σκέφτηκα, "που βιάστηκες να απορρίψεις κάτι που έπρεπε να είσαι μεγαλύτερο για να εκτιμήσεις. Α, ρε Νικόλα! Πόσα άλλα τέτοια πράματα πρέπει να αναθεωρήσεις;"
Όμως, όπως είπα και πριν, το ξανάκουσα το τραγούδι. Και βρήκα και τους στίχους. Δεν θέλω αυτό το ποστ να καταλήξει σε απόπειρα θαψίματος, γι' αυτό θα είμαι σύντομος. Όλο το υπόλοιπο τραγούδι μου έδωσε την εικόνα ενός μεσήλικου ζευγαριού που πάει να δει τους Σκόρπιονς στο γήπεδο του Σπόρτινγκ. "Μας έμεινε η ροκιά" και τα τριγλυκερίδια.
Και μ' αυτήν τη σκέψη ξέχασα τι ήθελα να γράψω στην αρχή αρχή.
Κάτι σε σχέση με το τσιγάρο και το κάπνισμα. Ότι όντως, απ' το τελευταίο μου ποστ, είχαν περάσει πολλές μέρες χωρίς να καπνίσω. Μέχρι που ανέβηκα στην Αθήνα, βγήκα με μια φίλη μου, που μου είπε "Δε νομίζω ότι είσαι σε φάση να το κόψεις τώρα", κι εγώ σκέφτηκα αμέσως "Έχει δίκιο, ποιον κοροιδεύω", και της ζήτησα ένα τσιγάρο.
Μέχρι να τελειώσει η βραδιά τής είχα καπνίσει το μισό πακέτο. Έφυγα λίγο μετά για Θεσσαλονίκη. Δεν ένιωθα ανάγκη να καπνίσω.
Στο τρένο έγραψα αυτό:
8.7.2011
Στην αμαξοστοιχία 500, πηγαίνοντας Θεσσαλονίκη. Στο "εστιατόριο", πλησιάζουν μεσάνυχτα κι η κοπέλα δίπλα μου λέει σε κάποιον "Η ελάχιστη κατανάλωση είναι ενάμιση ευρώ"
Τι μάθαμε σήμερα;
1) Εισιτήριο για το τρένο τουλάχιστον 4 ώρες νωρίτερα. Αυτό το "μόνον όρθιοι" είναι κάπως περιοριστικό
2) Γι' αυτή τη δουλειά -το γράψιμο δηλαδής- όσο πιο μικρό, τόσο πιο καλό. Το στυλό 0.1 βολεύει τελικά.
3) Δεν υπάρχει λόγος να προβληματιζόμαστε. Αν μετά από τόσο καιρό φαίνονται περίεργα κάποια πραγματα, γάμα τα. Μαθαίνουμε μέσα απ' αυτήν την κατάσταση
Αυτό το τετράδιο δεν ευνοεί το γράψιμο ιστοριών. Σημειώσεις, αποτυπώσεις βιωμάτων, απογραφή αναμνήσεων μοιάζουν πιο ευπρόσδεκτες. Γενικολογίες όμως, άσκοπες υπεραναλύσεις δεν φαίνεται να χωράνε σ' αυτά τα τετράγωνα.
Θα δοκιμάσω την τύχη μου, όπως και νά 'χει.
Τα πάντα απόψε μοιάζουν ιδανικά. Η θέση μου, στο κέντρο του βαγονιού - κυλικείου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν λένε ολόκληρες ιστορίες σε δυο κουβέντες. Το ζευγάρι που με φιλοξενεί στο τραπέζι του, μάλλον Αλβανοί, ηλικιωμένοι μ' αγαπημένοι.
Η γιαγιά πίσω, με την εμμονή στη βαλίτσα από πάνω μας. "Προσέξτε μην πέσει, εσύ ιδιαίτερα που είσαι και ψηλό παιδί έχε το νου σου, ρίχνε πότε πότε καμιά ματιά". Ο κύριος δίπλα μου λέει "Αν πάθει τίποτα η γυναίκα μου απ' την τσάντα σου, θέλω αποζημίωση", κι η γυναίκα του γελάει.
Ο πιτσιρικάς στο τραπέζι δεξιά που λέει "Στη ζούλα μπορείς να κάνεις κάνα τσιγαράκι, εκεί στο ενδιάμεσο των βαγονιών. Σκέφτομαι τόση ώρα να πάω αλλά φοβάμαι μη μου φάνε τη θέση". Στη μπλούζα του έχει τρία καρέ-ταμπελάκια: "a woman", "a good woman", "a great woman"-κάτι σχετικό με μπύρα. Ο κύριος δίπλα μου προσφέρεται να του προσέχει τη θέση κι ο πιτσιρικάς πάει να καπνίσει.
Ο κλασικός σφίχτης στη γωνία με τη μάνα του και τα δυο του παιδιά. Έκατσε στο "μόνο για φαγητό" τραπέζι πουλώντας τσαμπουκά, αφού τον συμβούλεψε κάποιος μπαίνοντας στο βαγόνι. "Τα εισιτήρια τα έχεις πληρώσει" του είπε. Τα τικ του είναι αξιοπρόσεχτα.
Ο κύριος δίπλα μου κατάγεται απ' το Σούλι, γεννημένος στην Κορυτσά. Πριν λίγο μιλούσε βλάχικα με τη γυναίκα του. Ήρθε το '91 στην Ελλάδα. Ξυλάς στο Γαλάτσι με τρία παιδιά. Ο μεγάλος γιος 31, η κόρη 29 κι ο μικρός γιος 21. Ήταν έξι μηνών όταν έφτασαν στην Αθήνα. Μου είπε "Καλός ηθοποιός να γίνεις, να μάθεις να μιλάς με τους ανθρώπους". Μιλήσαμε για τα νοίκια, για την αγάπη του για την Κρήτη. Μου είπε για τότε που είχε πάει στα Σφακιά κι ήπιε κρασί 25 χρονών "σαν κονιάκ, μ' ένα ποτήρι γίνεσαι ντέφι" και γέλασε.
Θεσσαλονίκη πάνε για την πεθερά. Θα έπαιρναν το αμάξι αλλά δεν αξίζει, μόνο για τα διόδια δίνεις 36 ευρώ λέει, κι οι βενζίνες φτάνουν τα 150 ευρώ να πας και νά 'ρθεις.
Στο τραπέζι απέναντί μου μια τρελή Ρωσίδα που θα ήθελε να είναι 17 χρονών αλλά έχει περάσει τα 40. Γελάει προκλητικά με το παραμικρό.
Δεξιά μου -στο ίδιο τραπέζι με τον κουλ πιτσιρικά- μια πανέμορφη μαυρούλα. Δεν μιλάει ελληνικά. Πίσω μου το χάος.
Η νύχτα μας κάνει όλους να μοιάζουμε παράνομοι. Το air condition του βαγονιού προβλέπεται να μου αφήσει για ενθύμιο μια ψύξη που θα μου κρατάει συντροφιά μέχρι να επιστρέψω στην Κρήτη.
-περαστικός παππούς με αραιό, ασημένιο μαλλί, ευγενικά γαλανά μάτια, περπατάει νωχελικά προς τα πίσω βαγόνια. Φοράει μπεζ ρούχα, παντελόνι, μπλούζα με γιακά και γιλέκο. Μάλλον για να αναγνωρίζεται πιο εύκολα αν χαθεί.
Επιστρέφω στο φλέγον ζήτημα.
Το βαγόνι κουνιέται και τα γράμματά μου θά 'ναι δυσανάγνωστα ακόμη και για 'μένα αλλά πρέπει να συνεχίσω.
Δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενος λόγω της συνειδητοποίησής μου για [ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ]
-τελικά ο παππούς φοράει πουκάμισο, όχι μπλούζα με γιακά-
[ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ]
Έκλεισα τα μάτια μου για δυο στιγμές, κάνοντας διάλειμμα απ' τον Ξένο του Καμύ και σκέφτηκα ξανά τις "διακοπές μας", τον πολυφασικό ύπνο και το "green line" drinking game που έμαθα πρόσφατα.
Μου φαίνεται περίεργο που δεν μ' έχει πιάσει ακόμα το στερητικό σύνδρομο απ' την απουσία νικοτίνης στον οργανισμό μου. Η ζέστη μοιάζει καθοριστικός παράγοντας. Αν ήμουν άλλος και με παρακολουθούσα θα αναρωτιόμουν τι στο διάολο γράφω τόση ώρα. Με εκπλήττω (ή εκπλήσσω;). Σαν να πήρα μια βαθειά ανάσα και εκπνέω λέξεις. Το καλύτερο timing. Είχα καιρό να το νιώσω, σίγουρα πάνω από μήνα. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει ότι είμαι ερωτευμένος ή κάτι τέτοιο.
*Να φάω τώρα είναι να κρατήσω τα μετρημένα φράγκα μου γι' αργότερα;
Μετά από ένα διάλειμμα για διάβασμα του Ξένου, μια πίτσα "σπέσιαλ" των 3,50 ευρώ που μού 'κατσε βαριά και μια στάση του τρένου στο πουθενά, ακούω Στρόφαλη στο mp3 με μεγάλη ευχαρίστηση. Προσπαθώ να ακούσω όλα τα όργανα στο "parormissis" ενώ την προσοχή μου αποσπά η επιφάνεια του νερού στο μπουκαλάκι μπροστά μου. Παίρνει ξεχωριστές μορφές απ' τους κραδασμούς.
Κι άλλο σημάδι καλού timing: άνοιξα τα μάτια μου κι είδα το μωβ-ροζ-πορτοκαλί-γαλάζιο (από κάτω προς τα πάνω) του ουρανού, όταν ο Morrison έλεγε "I tell you this: No eternal reward will forgive us now for wastin' the dawn"
Ακούγοντας το "The WASP"
Δεν κάπνισα όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Κάπνισα επιστρέφοντας στην Κρήτη. Αυτή τη στιγμή δεν καπνίζω. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, μπορεί και να μη σημαίνει.
Σκόπευα να γράψω άλλο ένα "Πόσο κρατάει ένα τσιγάρο" με διαφορετικό τίτλο. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ήταν το "δωσ' μου ένα τσιγάρο" κι η μελωδία απ' το τραγούδι "Συναυλία". Δεν θυμόμουν καν τον τίτλο, είχα πολλά χρόνια να το ακούσω. Το έψαξα αμέσως στο γιουτιούμπ και το ξανάκουσα.
Το άκουσα 2-3 φορές μέχρι που αποφάσισα να γράψω εδώ πέρα.
Στην αρχή έπαθα σοκ. Τελευταία φορά που άκουσα το τραγούδι ολόκληρο ήμουν, νομίζω, στο Λύκειο. Καταλαβαίνω τώρα ότι η τότε ηλικία μου δεν επέτρεπε να εκτιμήσω κάποιους στίχους.
Η εισαγωγή "Δώσ' μου ένα τσιγάρο να σταθώ να πάρω εισιτήριο, δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο", και το ρεφραινάκι "Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική" με γοήτευσαν. Με φαντάστηκα να είμαι σε συναυλία με τη γκόμενα που γουστάρω, γύρω μας άγνωστα μαλακισμένα να γαργαλάνε τις αγοραφοβικές μου τάσεις κι ένα τσιγάρο στο χέρι.
"Κοίτα να δεις" σκέφτηκα, "που βιάστηκες να απορρίψεις κάτι που έπρεπε να είσαι μεγαλύτερο για να εκτιμήσεις. Α, ρε Νικόλα! Πόσα άλλα τέτοια πράματα πρέπει να αναθεωρήσεις;"
Όμως, όπως είπα και πριν, το ξανάκουσα το τραγούδι. Και βρήκα και τους στίχους. Δεν θέλω αυτό το ποστ να καταλήξει σε απόπειρα θαψίματος, γι' αυτό θα είμαι σύντομος. Όλο το υπόλοιπο τραγούδι μου έδωσε την εικόνα ενός μεσήλικου ζευγαριού που πάει να δει τους Σκόρπιονς στο γήπεδο του Σπόρτινγκ. "Μας έμεινε η ροκιά" και τα τριγλυκερίδια.
Και μ' αυτήν τη σκέψη ξέχασα τι ήθελα να γράψω στην αρχή αρχή.
Κάτι σε σχέση με το τσιγάρο και το κάπνισμα. Ότι όντως, απ' το τελευταίο μου ποστ, είχαν περάσει πολλές μέρες χωρίς να καπνίσω. Μέχρι που ανέβηκα στην Αθήνα, βγήκα με μια φίλη μου, που μου είπε "Δε νομίζω ότι είσαι σε φάση να το κόψεις τώρα", κι εγώ σκέφτηκα αμέσως "Έχει δίκιο, ποιον κοροιδεύω", και της ζήτησα ένα τσιγάρο.
Μέχρι να τελειώσει η βραδιά τής είχα καπνίσει το μισό πακέτο. Έφυγα λίγο μετά για Θεσσαλονίκη. Δεν ένιωθα ανάγκη να καπνίσω.
Στο τρένο έγραψα αυτό:
8.7.2011
Στην αμαξοστοιχία 500, πηγαίνοντας Θεσσαλονίκη. Στο "εστιατόριο", πλησιάζουν μεσάνυχτα κι η κοπέλα δίπλα μου λέει σε κάποιον "Η ελάχιστη κατανάλωση είναι ενάμιση ευρώ"
Τι μάθαμε σήμερα;
1) Εισιτήριο για το τρένο τουλάχιστον 4 ώρες νωρίτερα. Αυτό το "μόνον όρθιοι" είναι κάπως περιοριστικό
2) Γι' αυτή τη δουλειά -το γράψιμο δηλαδής- όσο πιο μικρό, τόσο πιο καλό. Το στυλό 0.1 βολεύει τελικά.
3) Δεν υπάρχει λόγος να προβληματιζόμαστε. Αν μετά από τόσο καιρό φαίνονται περίεργα κάποια πραγματα, γάμα τα. Μαθαίνουμε μέσα απ' αυτήν την κατάσταση
Αυτό το τετράδιο δεν ευνοεί το γράψιμο ιστοριών. Σημειώσεις, αποτυπώσεις βιωμάτων, απογραφή αναμνήσεων μοιάζουν πιο ευπρόσδεκτες. Γενικολογίες όμως, άσκοπες υπεραναλύσεις δεν φαίνεται να χωράνε σ' αυτά τα τετράγωνα.
Θα δοκιμάσω την τύχη μου, όπως και νά 'χει.
Τα πάντα απόψε μοιάζουν ιδανικά. Η θέση μου, στο κέντρο του βαγονιού - κυλικείου είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν λένε ολόκληρες ιστορίες σε δυο κουβέντες. Το ζευγάρι που με φιλοξενεί στο τραπέζι του, μάλλον Αλβανοί, ηλικιωμένοι μ' αγαπημένοι.
Η γιαγιά πίσω, με την εμμονή στη βαλίτσα από πάνω μας. "Προσέξτε μην πέσει, εσύ ιδιαίτερα που είσαι και ψηλό παιδί έχε το νου σου, ρίχνε πότε πότε καμιά ματιά". Ο κύριος δίπλα μου λέει "Αν πάθει τίποτα η γυναίκα μου απ' την τσάντα σου, θέλω αποζημίωση", κι η γυναίκα του γελάει.
Ο πιτσιρικάς στο τραπέζι δεξιά που λέει "Στη ζούλα μπορείς να κάνεις κάνα τσιγαράκι, εκεί στο ενδιάμεσο των βαγονιών. Σκέφτομαι τόση ώρα να πάω αλλά φοβάμαι μη μου φάνε τη θέση". Στη μπλούζα του έχει τρία καρέ-ταμπελάκια: "a woman", "a good woman", "a great woman"-κάτι σχετικό με μπύρα. Ο κύριος δίπλα μου προσφέρεται να του προσέχει τη θέση κι ο πιτσιρικάς πάει να καπνίσει.
Ο κλασικός σφίχτης στη γωνία με τη μάνα του και τα δυο του παιδιά. Έκατσε στο "μόνο για φαγητό" τραπέζι πουλώντας τσαμπουκά, αφού τον συμβούλεψε κάποιος μπαίνοντας στο βαγόνι. "Τα εισιτήρια τα έχεις πληρώσει" του είπε. Τα τικ του είναι αξιοπρόσεχτα.
Ο κύριος δίπλα μου κατάγεται απ' το Σούλι, γεννημένος στην Κορυτσά. Πριν λίγο μιλούσε βλάχικα με τη γυναίκα του. Ήρθε το '91 στην Ελλάδα. Ξυλάς στο Γαλάτσι με τρία παιδιά. Ο μεγάλος γιος 31, η κόρη 29 κι ο μικρός γιος 21. Ήταν έξι μηνών όταν έφτασαν στην Αθήνα. Μου είπε "Καλός ηθοποιός να γίνεις, να μάθεις να μιλάς με τους ανθρώπους". Μιλήσαμε για τα νοίκια, για την αγάπη του για την Κρήτη. Μου είπε για τότε που είχε πάει στα Σφακιά κι ήπιε κρασί 25 χρονών "σαν κονιάκ, μ' ένα ποτήρι γίνεσαι ντέφι" και γέλασε.
Θεσσαλονίκη πάνε για την πεθερά. Θα έπαιρναν το αμάξι αλλά δεν αξίζει, μόνο για τα διόδια δίνεις 36 ευρώ λέει, κι οι βενζίνες φτάνουν τα 150 ευρώ να πας και νά 'ρθεις.
Στο τραπέζι απέναντί μου μια τρελή Ρωσίδα που θα ήθελε να είναι 17 χρονών αλλά έχει περάσει τα 40. Γελάει προκλητικά με το παραμικρό.
Δεξιά μου -στο ίδιο τραπέζι με τον κουλ πιτσιρικά- μια πανέμορφη μαυρούλα. Δεν μιλάει ελληνικά. Πίσω μου το χάος.
Η νύχτα μας κάνει όλους να μοιάζουμε παράνομοι. Το air condition του βαγονιού προβλέπεται να μου αφήσει για ενθύμιο μια ψύξη που θα μου κρατάει συντροφιά μέχρι να επιστρέψω στην Κρήτη.
-περαστικός παππούς με αραιό, ασημένιο μαλλί, ευγενικά γαλανά μάτια, περπατάει νωχελικά προς τα πίσω βαγόνια. Φοράει μπεζ ρούχα, παντελόνι, μπλούζα με γιακά και γιλέκο. Μάλλον για να αναγνωρίζεται πιο εύκολα αν χαθεί.
Επιστρέφω στο φλέγον ζήτημα.
Το βαγόνι κουνιέται και τα γράμματά μου θά 'ναι δυσανάγνωστα ακόμη και για 'μένα αλλά πρέπει να συνεχίσω.
Δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενος λόγω της συνειδητοποίησής μου για [ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ]
-τελικά ο παππούς φοράει πουκάμισο, όχι μπλούζα με γιακά-
[ΔΥΣΑΝΑΓΝΩΣΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ]
Έκλεισα τα μάτια μου για δυο στιγμές, κάνοντας διάλειμμα απ' τον Ξένο του Καμύ και σκέφτηκα ξανά τις "διακοπές μας", τον πολυφασικό ύπνο και το "green line" drinking game που έμαθα πρόσφατα.
Μου φαίνεται περίεργο που δεν μ' έχει πιάσει ακόμα το στερητικό σύνδρομο απ' την απουσία νικοτίνης στον οργανισμό μου. Η ζέστη μοιάζει καθοριστικός παράγοντας. Αν ήμουν άλλος και με παρακολουθούσα θα αναρωτιόμουν τι στο διάολο γράφω τόση ώρα. Με εκπλήττω (ή εκπλήσσω;). Σαν να πήρα μια βαθειά ανάσα και εκπνέω λέξεις. Το καλύτερο timing. Είχα καιρό να το νιώσω, σίγουρα πάνω από μήνα. Αυτό σίγουρα δεν σημαίνει ότι είμαι ερωτευμένος ή κάτι τέτοιο.
*Να φάω τώρα είναι να κρατήσω τα μετρημένα φράγκα μου γι' αργότερα;
Μετά από ένα διάλειμμα για διάβασμα του Ξένου, μια πίτσα "σπέσιαλ" των 3,50 ευρώ που μού 'κατσε βαριά και μια στάση του τρένου στο πουθενά, ακούω Στρόφαλη στο mp3 με μεγάλη ευχαρίστηση. Προσπαθώ να ακούσω όλα τα όργανα στο "parormissis" ενώ την προσοχή μου αποσπά η επιφάνεια του νερού στο μπουκαλάκι μπροστά μου. Παίρνει ξεχωριστές μορφές απ' τους κραδασμούς.
Κι άλλο σημάδι καλού timing: άνοιξα τα μάτια μου κι είδα το μωβ-ροζ-πορτοκαλί-γαλάζιο (από κάτω προς τα πάνω) του ουρανού, όταν ο Morrison έλεγε "I tell you this: No eternal reward will forgive us now for wastin' the dawn"
Ακούγοντας το "The WASP"
Δεν κάπνισα όσο ήμουν στη Θεσσαλονίκη. Κάπνισα επιστρέφοντας στην Κρήτη. Αυτή τη στιγμή δεν καπνίζω. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι, μπορεί και να μη σημαίνει.
2 σχόλια:
Απ' τις πρώτες φορές που άκουσα τη Συναυλία ήταν σε μια συναυλία της Αλεξίου. 14; 15; "Θέλω να σου πω... Πόσο σ' αγαπάααω" (Ωχ, γιατί βούρκωσα ρε φίλε; Ωχ, μεγαλώνω! Τέτοια πράγματα)Πάντως μπορεί να κολλήσει και σε σχέσεις ηλικίας μας, αρκετά "συμπυκνωμένες" για να χρειαστούν χρόνια μιζέριας με Βαμβουνάκη και Deep Purple στο τσακίρ. Σπάνιο, επικίνδυνο κι ωραίο. Χωρίς ροκιές και τριγλυκερίδια.
Ανεβαίνω αυτές τις μέρες και ελπίζω να μπορώ να γράψω κάτι τέτοιο. Νομίζω πάντως ότι η καλύτερη θέση είναι στο ενδιάμεσο. Καπνίζεις όσο αντέχεις και δεν σου παίρνουν εύκολα τη θέση. Με προυπόθεση ν' αντέχεις το θόρυβο και το νέφος απ' όσους είχαν την ίδια ιδέα με σένα.
I hope you will almost be posted such nice articles
happy wheels
super mario bros
pacman
agario
Δημοσίευση σχολίου