Lucky Strike, μαλακό
Λένε πως όταν συνομιλούμε με τον εαυτό μας, καλό είναι να χρησιμοποιούμε φιλικό λεξιλόγιο. Να λέμε πχ "Οκ, έκανες λάθος αλλά δεν πειράζει, απλά νά 'χεις το νου σου την επόμενη φορά" κι όχι "Πάλι σκατά τά 'κανες, γελοίε, άχρηστε" κλπ. Διαφορετικά, ερεθίζουμε εμμέσως την αμυγδαλή του εγκεφάλου, το κέντρο του άγχους, του Φόβου, του Τρόμου, του ΠΑΝΙΚΟΥ. Και ρέει η κορτιζόλη απ' τα επινεφρίδια και γαμιέται το σύμπαν.
Αυτή τη στιγμή καλούμαι να συνομιλήσω με τον εαυτό μου, προσπαθώντας να καταλήξω σ' ένα πόρισμα για τη φύση αυτού του μπλογκ και δεν ξέρω πώς να με αντιμετωπίσω.
Παρατηρώ ότι οι τέσσερις τελευταίες αναρτήσεις ανήκουν στην κατηγορία που ονομάζω "γκομενοϊστορίες", ιστορίες δηλαδή που, παρουσιάζοντας αλήθειες και ψέμματα, έχουν περισσότερο έναν εξομολογητικό χαρακτήρα, παρά κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον.
Οκ, η τελευταία λεπτομέρεια είναι σχεδόν inside info, αλλά νομίζω ότι κάθε αναγνώστης-τρια μπορεί να καταλήξει σ' αυτό το πόρισμα, απλώς διαβάζοντας ό,τι έχω γράψει εδώ μέσα.
Και προβληματίζομαι εγώ τώρα. Νά 'ναι αλήθεια ότι η Τέχνη αρχίζει εκεί που σταματάει η αυτοβιογραφία;
Κι έστω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο (για 'μένα τουλάχιστον, που δεν θα συμφωνήσω ποτέ με αυτήν τη δογματικά ηλίθια φράση), πόσο υλικό περιμένω να αντλήσω από τη "βιογραφία" μου σε ό,τι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις; Νομίζω ότι μπορεί να αφορά κάποιον πέρα από εμένα; Νομίζω ότι προσφέρω κάτι;
Κι αναρωτιέμαι γιατί, όπως και να το κάνω, το μπλογκ είναι μέσο αυτοπροβολής, ναι; Κι αυτοπροβολή για αυτοκατανάλωση πάει; Δεν πάει νομίζω.
Μόλις έπαθα κρίση ταυτότητας. Τέλειωσε και το τσιγάρο.
2 σχόλια:
εχμ..
ναι, αλλά αν πούμε ότι το μπλογκ είναι μέσο προβολής τότε ταιριάζει γάντι και με την κατανάλωση. όχι;
(αλλά και πάλι ποιος νοιάζεται;)
το αυτό, άσε τον εαυτό να γράφει ό,τι νομίζει.
(φεύγω πριν πάθω κρίση ταυτότητας και κλείσω το δικό μου)
:P
καλώς σε βρίσκω.
δ.
Δημοσίευση σχολίου