Εκείνος περπατάει βιαστικά σε κεντρικό δρόμο, η ώρα είναι 14.52, αίθριος καιρός.
Τη διακρίνει μέσα από σκόρπιους περαστικούς να πλησιάζει από μακριά. Εκείνη φοράει ακουστικά, κρατάει μια πλαστική τσάντα γνωστού βιβλιοπωλείου και δείχνει να προχωράει αμέριμνη.
Τα βλέμματά τους συναντιούνται.
Εκείνη βγάζει τα ακουστικά, στέκεται μπρος του και του χαμογελάει με τα μάτια ανοιγμένα διάπλατα.
"Τι κάνεις;" τη ρωτάει
"Καλά είμαι, εσύ;" του απαντάει, δίνοντας στη χροιά της μια κοριτσίστικη μουσικότητα.
Λέει εκείνος "Βιάζομαι γαμώτο, πρέπει να είμαι σε 10 λεπτά στη σχολή. Πόσο καιρό έχω να σε δω; Πότε θα τα πούμε;"
"Φεύγω για διακοπές την άλλη Δευτέρα. Να κανονίσεις μέχρι τότε να έχουμε βγει, να μου πεις νέα, ξέρω 'γώ" λέει εκείνη, εξακολουθώντας να χαμογελάει.
"Άσε να επικεντρωθούμε σ' εσένα, παραδοσιακά, γιατί εγώ περνάω μεταβατική φάση και μπορεί να σου γκρινιάξω λίγο" της λέει, χαμογελώντας συνωμοτικά.
Εκείνη γελάει "Να μου γκρινιάξεις, ναι!" του λέει "Περιμένω τηλέφωνο". Δείχνει να το εννοεί.
Εκείνος, ξεκινώντας με γρήγορα βήματα να την προσπερνάει, λέει "Τρέχω, έχω αργήσει. Θα σε πάρω το βράδυ - φιλιά!" και απομακρύνεται, μέχρι που χάνεται απ' το οπτικό της πεδίο.
Εκείνη θα θυμηθεί κάθε φορά που χρειαζόταν να τον απομακρύνει, όποτε εκείνος ήθελε κάτι διαφορετικό από μια "φιλική σχέση". Θα θυμηθεί ακόμη ότι σταμάτησαν να μιλάνε μόλις εκείνος βαρέθηκε να την κυνηγάει. Θα αναρωτηθεί αν έστω τα μισά κομπλιμέντα που της είχε κάνει ήταν ειλικρινή.
Εκείνος θα θυμηθεί ότι στην προσπάθειά του να την ξεπεράσει, υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην της ξανατηλεφωνήσει ποτέ. Θα κρατήσει την υπόσχεσή του. Εκτός κι αν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου