Μου έλειψες :*

Γιορτές.

Επιστροφή στο σπίτι μου στην Κρήτη, επιστροφή στο γραφείο μου, στο πισί μου.

Ω, οθόνη με τις εικοσιδυό σου ίντσες, πόσες φορές δεν χάιδεψα τις γρατζουνιές πάνω σου, ευχόμενος να είχα μια τριαντάρα LED οθόνη από αχάρακτο κρύσταλλο.
Ω τάουερ, πόσες φορές δεν σε κοπάνησα για να φύγουν οι σκόνες απ' τα ανεμιστηράκια, για να σταματήσει αυτό το επαναλαμβανόμενο "χράκα-χράκα-χράκα".
Ω, πληκτρολόγιο ασύρματο, που τα δάχτυλά μου σ' άγγιξαν με πιότερο πάθος απ' όσο κάθε γυναίκ-
οκ, σταματάω..

Μου έλειψε το πισί μου. Μετράω τέσσερις μήνες χώρια του, τέσσερις δύσκολους μήνες μέσα στους οποίους μετακόμισα, ταξίδεψα Βερολίνο, εξερεύνησα καλλιτεχνικά βάθη, γοήτευσα-γοητεύτηκα-απογοήτευσα-απογοητεύτηκα ερωτικά, έφαγα, ήπια, είπα ένα τραγούδι, ήπια κι άλλο, έστιψα 200 κιλά ρούχα πλυμμένα στο χέρι, ΕΖΗΣΑ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ και το πισί ήταν μακριά μου.

Θέλω να γράψω για όλα αυτά, μα είμαι σίγουρος πως δεν θα μου φτάσει ο χρόνος. Επίσης, ανάθεμα κι αν θυμάμαι τα μισά απ' αυτά.

Σ' αυτήν την ανάρτηση θα αρκεστώ σ' αυτήν την ατάκα:

"Δεν είναι της μοίρας μας γραφτό να σμίξουμε αυτό το βράδυ. Μέσα παίζει Michael Jackson. Συγγνώμη, αλλά δεν σε βάζω πάνω απ' το Michael Jackson. Φεύγω".

Πάω να βρω το Στέλιο. Ίσως πιω λίγο ακόμα.