Movie Review #1

Με την πρώτη μου χειρουργική επέμβαση κλείνει το φετινό καλοκαίρι. Μια γλυκύτατη και πανέμορφη οφθαλμίατρος έσφαξε σήμερα το πρωί και τα δυο βλέφαρα του δεξιού μου ματιού. Ο λόγος, δυο τυπικές φλεγμονές, κριθαράκι και χαλάζιο, που δεν ξέρω κατά πόσο συνηθίζεται να εμφανίζονται μαζί αλλά άξιζε τον κόπο η όλη ιστορία.

Τα δεκαεφτά κολλύρια, οι ενέσεις ξυλοκαΐνης (στο μάτι ρε φίλε), οι λαβίδες, τα ψαλίδια, τα νυστέρια κι ό,τι άλλο δεν έβλεπα αλλά ένιωθα να χρησιμοποιείται τη στιγμη που προσπαθούσα να διαχειριστώ τις τάσεις πανικού λόγω επιβεβλημένης ακινησίας, ενώ το ραδιοφωνάκι παραδίπλα έπαιζε όλα τα σκυλοκαλοκαιρινά χιτ (όπως αυτό) συνέθεσαν μια εμπειρία ζωής!

Η μαγεία συνεχίζεται, αρχικά για ένα 24ωρο, όσο δηλαδή το μάτι μου θα είναι σφραγισμένο με μια υπέροχη και υπέρογκη οφθαλμική γάζα, αλλά και για μια εβδομάδα επιπλέον, που αναμένεται να είναι πρησμένο και μελανιασμένο. Νιώθω πιο άντρας από τώρα.

Στο θέμα μας όμως

Χθες βράδυ, όταν ήταν λειτουργικοί και διαθέσιμοι και οι δύο μου οφθαλμοί, είδα το Inception του Κρίστοφερ Νόλαν, που πολύ τον συμπαθώ.

Αφού ξεπέρασα το σοκ του πανάκριβου εισιτηρίου στα γαμημένα Odeon (9 ευρώ;), αφού γέλασα με τις διαφημίσεις και τα τρέηλερς των προσεχώς ταινιών, αφού τίναξα στα ύψη την αρτηριακή μου πίεση με την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας αλατιού και ζάχαρης (βλ. ποπκορν και αναψυκτικό, 5 ευρώ επιπλέον), ήμουν έτοιμος να παρακολουθήσω μπλοκμπάστερ. 

Και το έκανα, για 148 λεπτά άνευ διαλείμματος.

Δηλώνω ικανοποιημένος και αυτό φτάνει. Δεν το παίζω κριτικός ταινιών, δε γουστάρω τα σπόϊλζ. Το μόνο που θέλω είναι να προτείνω να τη δείτε, είναι αξιόλογη κινηματογραφική εμπειρία. Χα!

Κάποιος ρώτησε: "Ήταν καλύτερο από το Matrix;"

Γιατί να ρωτήσει κάποιος κάτι τέτοιο; Καταλαβαίνω ότι και οι δυο ταινίες θέτουν προβληματισμούς σε ζητήματα που αφορούν το πώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα (μπλα-μπλα-μπλα), αλλά αυτό το πλαίσιο από μόνο του είναι τόσο γενικό, που με την ίδια λογική μπορούμε να συγκρίνουμε το Inception με το Rashomon ή το Neverending Story.

Παρ' όλα αυτά μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω σε μια τέτοια ερώτηση σε περίπου ένα λεπτό:

1. Μέσα σε δυο ώρες και κάτι, το Inception δικαιολογεί καλύτερα τον κόσμο του απ' ότι ολόκληρη η τριλογία Matrix.

2. To Inception πουλάει έρωτα με μέτρο, και όχι μέχρι εμετού. Θυμάστε όλοι φαντάζομαι εκείνη την ενοχλητική σκηνή "Αχ μην πεθάνεις-Πεθαίνω-Όχι δε θα σ'αφήσω-Πεθαίνω σου λέω" προς το τέλος της τρίτης ταινίας του Matrix.

3. Μουσική από Hans Zimmer. Nice.

4. ΝτιΚάπριο vs Κηάνου Ρηβς; Case fuckin closed.

Και για να κλείσω καλύτερα αυτή την υπέροχη ανάρτηση που αποχαιρετά το ΓΑΜΗΜΕΝΟ Καλοκαίρι, και καλωσορίζει το γλυκό Φθινόπωρο, θα αναφέρω μερικά από τα πράγματα που έμαθα στις φετινές μου διακοπές:

1. Ευφυΐα και Ευαισθησία, ποιότητες (;) που καθορίζουν έναν ηθοποιό. Ανάλογα με το πόσο μεγάλη την έχει την ευαισθησία ή την ευφυΐα ο (ζ)ηθοποιός λοιπόν -απ' όσο καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον- βολεύεται με κάποια συγκεκριμένη αντίληψη ή μέθοδο περί υποκριτικής. 

Στόχος επίσης για τον ηθοποιό είναι να αποκτήσει τη χαμένη του παιδική διαθεσιμότητα. Να ξαναγίνει παιδί εν ολίγοις. Κι απ' όσο ξέρουμε, υπάρχουν καλά παιδάκια εκεί έξω, αλλά τα περισσότερα είναι κακομαθημένα, μαλακισμένα και σου ζαλίζουν τα παπάρια.

Τέλος, ενδιαφέρον είναι ο συσχετισμός της υποκριτικής με μια ερωτική σχέση, αλλά σ' αυτό θα αναφερθούμε αργότερα.

2. Την ύπαρξη αυτού του άσματος (πού ζούσα τόσα χρόνια;)

3. Την ύπαρξη αυτής της μπάντας

4. Την απόδειξη ότι μια "νορμάλ σχέση" είναι εφικτή. Ποιος βάζει μυαλό όμως;

5. Την άσκηση αυτοσχεδιασμού "Ασανσέρ".

Γειά σας Καλενότσες!