(θα ήθελα μια ωραία φωτογραφία σ' αυτό το σημείο, αλλά βαριέμαι τόσο πολύ)
Περασμένα μεσάνυχτα. Ξημερώνει παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ζήτω.
Μόλις σκότωσα ένα κουνούπι με τη μυστική καράτε κίνηση Πετάω-Βιβλίο-στο-Ταβάνι-ΚΛΑΤΣ! και αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να κερδίσω τους Ολυμπιακούς με ένα τέτοιο κόλπο. Κοιτάζω πάνω τα ευδιάκριτα αποτυπώματα νεκρών κουνουπιών στο ταβάνι. Το προσωπικό μου ταμπλώ με επιτυχίες και μετάλλια.
Που βρέθηκε το κουνούπι τέτοιες μέρες, αναρωτιέστε.
Τις τελευταίες μέρες ο καιρός έχει γαμηθεί. Ζέστη. Προχθές έφτασε 26 βαθμούς έξω. Απογευματάκι στο σπίτι, με ανοιχτή πόρτα και κοντομάνικο. Λος Άντζελες γίναμε. Αποτέλεσμα της ζέστης: Επώαση αυγώνε κουνουπιώνε. Γίνεται χαμός.
Τα μαλακισμένα ξέρουνε ότι θα ξαναπέσει η θερμοκρασία και τρέχουν λυσσασμένα για να πιούν αίμα, να θρέψουνε την επόμενη σούπερ-γενιά κουνουπιών. "Βζζζιίουν-The race must continue!" κραυγάζουν κάθε φορά που επιτίθενται. ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. Δε μπορώ να κάτσω στο πι-σι, μου την πέφτουν από παντού! Έχει διαταραχθεί η ψυχική μου υγεία. Ο θάνατος λοιπόν ενός τέτοιου κουνουπιού νίντζα, σηκώνει μουσική υπόκρουση από το soundtrack του Ρόκυ.
Τώρα που το κλείσαμε αυτό το θέμα, παμ' παρακάτ'
Αυτή είναι ίσως η προτελευταία ανάρτηση του χρόνου. Σιγά το πράγμα. Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω σταματήσει να γράφω -στο τετράδιό μου κυρίως, χεστήκαμε για το μπλογκ- εδώ και μήνες. Θέλω να ξεβουλώσω από άχρηστες αναμνήσεις (#36398), κατεστραμμένες ιδέες κλπ, αλλά έχω μπλοκάρει.
Αυτή τη στιγμή λοιπόν, όσο το επιτρέπει ο διαθέσιμος χώρος και χρόνος, θα προσπαθήσω να ξεφορτώσω ένα πολύ μικρό βάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου