Ο γάτος μου
Η τρίτη -νομίζω- ανάρτηση στην οποία γίνεται αναφορά σ' αυτόν. Δεν προσπαθώ να περάσω κάποια εικόνα έντονης ζωολατρείας, αλλά όποιος έχει ή είχε ποτέ κατοικίδιο μπορεί να καταλάβει ότι η συνύπαρξη με ένα ζώο μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί σχέση πρώτου βαθμού.
Αυτή τη στιγμή που γράφω ο γάτος μου με εκνευρίζει αφόρητα. Νιαουρίζει ακατάπαυστα στην κλειστή πόρτα του δωματίου μου, όχι επειδή έχει κάποια πραγματοποιήσιμη φυσική ανάγκη, αλλά επειδή θεωρεί ότι αυτή η πόρτα τον χωρίζει από ένα χαρέμι καυλωμένων, θηλυκών γατιών κάθε ράτσας. Ό,τι συμβαίνει δηλαδή τις τελευταίες μέρες, από τότε που έπεσε αισθητά η θερμοκρασία.
Όπως λέει και ο λαός "...και γάτος το Γενάρη".
Χθες όμως συνέβη κάτι εξαιρετικό.
Αργά το βράδυ, όταν ήμουν σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που περιγράφεται στην προηγούμενη ανάρτηση, ο γάτος μου σταμάτησε το συνεχές κι ενοχλητικό νιαούρισμα, ανέβηκε στα πόδια μου και, αφού μύρισε τη μπλούζα μου για λίγες στιγμές, κοκάλωσε -κυριολεκτικά- μπροστά μου και με κοίταζε στα μάτια.
Όντας κι εγώ κόκαλο, τον παρατηρούσα με μέγιστη περιέργεια. Άπλωσα το χέρι μου να τον χαϊδέψω, κι αντί να ξαπλώσει στα πόδια μου όπως συνηθίζει, ζητώντας χάδια σε συγκεκριμένα σημεία, έγειρε το κεφάλι του πάνω στο χέρι μου με περισσή στοργή, και συνέχισε να παραμένει ακίνητος. Μείναμε έτσι και οι δύο για αρκετές στιγμές.
Κι ύστερα ήρθε η συνειδητοποίηση
Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι σε ακραία συναισθηματική κατάσταση, ο γάτος μου είναι εκεί. Είτε όταν νιώθω άσχημα, που θα μου κάνει παιχνίδια φτιάχνοντάς μου τη διάθεση, είτε όταν πέσω για ύπνο ήρεμος, που θα έρθει και θα κοιμηθεί στα πόδια μου ή θα κουλουριαστεί δίπλα μου, κάτω από τα σκεπάσματα.
Πως διάολο καταφέρνει να "διαβάσει" την κατάστασή μου και να συμπεριφερθεί ανάλογα; Συμπάσχει ή είναι άλλο ένα φαινόμενο μιμητισμού; Θεωρώ ότι σε πολλά σημεία δεν είμαστε λιγότερο ζώα, και παρά τις ανθρωποκεντρικές ψευδαισθήσεις, όσο έχω εγώ ψυχή άλλο τόσο έχει κι ο γάτος μου, αλλά υπάρχει άραγε τέτοια ταύτιση και στις συμπεριφορές των ανθρωπίνων σχέσεων; Τι σημαίνει "διαίσθηση", "gut-feeling", "ένστικτο" και τα τοιαύτα;
Κι όλες αυτές οι σκέψεις, ενώ έχω πιει αρκετά λίτρα οινοπνευματωδών, έχοντας συνυπάρξει στον ίδιο χώρο με ΟΛΟΥΣ τους εφηβικούς μου έρωτες (γαμημένες γιορτές μας έχετε καταστρέψει με τα reunion), έχοντας συζητήσει λίγες ώρες πριν για το ενδεχόμενο επερχόμενου πραξικοπήματος, και αφού στο τέλος της βραδιάς μια φίλη(;) με την οποία έχω περάσει εργατοώρες συζητήσεων, με αποκάλεσε Δημήτρη και το πίστευε.
Που είσαι ρε μαλάκα Στέλιο σ' αυτά τα σκηνικά;
Αισθάνομαι σαν τις πρώτες μέρες δημιουργίας του blog. Κι ο Yoda ακόμα νιαουρίζει.
Ακόμη, θέλω πολύ να συνεχίσω τους Τυχαίους Θανάτους, αλλά με καθυστερεί το ηλίθιο εορταστικό κλίμα. Υπομονή όμως.
Και την επόμενη φορά, μην αφήσεις ανώνυμο σχόλιο ρε παιδί. Είστε που είστε τέσσερις-πέντε που διαβάζετε. Μη με κάνετε να νιώθω σαν τσοντομάγαζο, που είστε αναγκασμένοι να μπαίνετε μεταμφιεσμένοι για να πάρετε τα "Κανόνια του Βυζαρόνε Νο. 2".
Φχα'στώ
Η τρίτη -νομίζω- ανάρτηση στην οποία γίνεται αναφορά σ' αυτόν. Δεν προσπαθώ να περάσω κάποια εικόνα έντονης ζωολατρείας, αλλά όποιος έχει ή είχε ποτέ κατοικίδιο μπορεί να καταλάβει ότι η συνύπαρξη με ένα ζώο μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί σχέση πρώτου βαθμού.
Αυτή τη στιγμή που γράφω ο γάτος μου με εκνευρίζει αφόρητα. Νιαουρίζει ακατάπαυστα στην κλειστή πόρτα του δωματίου μου, όχι επειδή έχει κάποια πραγματοποιήσιμη φυσική ανάγκη, αλλά επειδή θεωρεί ότι αυτή η πόρτα τον χωρίζει από ένα χαρέμι καυλωμένων, θηλυκών γατιών κάθε ράτσας. Ό,τι συμβαίνει δηλαδή τις τελευταίες μέρες, από τότε που έπεσε αισθητά η θερμοκρασία.
Όπως λέει και ο λαός "...και γάτος το Γενάρη".
Χθες όμως συνέβη κάτι εξαιρετικό.
Αργά το βράδυ, όταν ήμουν σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που περιγράφεται στην προηγούμενη ανάρτηση, ο γάτος μου σταμάτησε το συνεχές κι ενοχλητικό νιαούρισμα, ανέβηκε στα πόδια μου και, αφού μύρισε τη μπλούζα μου για λίγες στιγμές, κοκάλωσε -κυριολεκτικά- μπροστά μου και με κοίταζε στα μάτια.
Όντας κι εγώ κόκαλο, τον παρατηρούσα με μέγιστη περιέργεια. Άπλωσα το χέρι μου να τον χαϊδέψω, κι αντί να ξαπλώσει στα πόδια μου όπως συνηθίζει, ζητώντας χάδια σε συγκεκριμένα σημεία, έγειρε το κεφάλι του πάνω στο χέρι μου με περισσή στοργή, και συνέχισε να παραμένει ακίνητος. Μείναμε έτσι και οι δύο για αρκετές στιγμές.
Κι ύστερα ήρθε η συνειδητοποίηση
Σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι σε ακραία συναισθηματική κατάσταση, ο γάτος μου είναι εκεί. Είτε όταν νιώθω άσχημα, που θα μου κάνει παιχνίδια φτιάχνοντάς μου τη διάθεση, είτε όταν πέσω για ύπνο ήρεμος, που θα έρθει και θα κοιμηθεί στα πόδια μου ή θα κουλουριαστεί δίπλα μου, κάτω από τα σκεπάσματα.
Πως διάολο καταφέρνει να "διαβάσει" την κατάστασή μου και να συμπεριφερθεί ανάλογα; Συμπάσχει ή είναι άλλο ένα φαινόμενο μιμητισμού; Θεωρώ ότι σε πολλά σημεία δεν είμαστε λιγότερο ζώα, και παρά τις ανθρωποκεντρικές ψευδαισθήσεις, όσο έχω εγώ ψυχή άλλο τόσο έχει κι ο γάτος μου, αλλά υπάρχει άραγε τέτοια ταύτιση και στις συμπεριφορές των ανθρωπίνων σχέσεων; Τι σημαίνει "διαίσθηση", "gut-feeling", "ένστικτο" και τα τοιαύτα;
Κι όλες αυτές οι σκέψεις, ενώ έχω πιει αρκετά λίτρα οινοπνευματωδών, έχοντας συνυπάρξει στον ίδιο χώρο με ΟΛΟΥΣ τους εφηβικούς μου έρωτες (γαμημένες γιορτές μας έχετε καταστρέψει με τα reunion), έχοντας συζητήσει λίγες ώρες πριν για το ενδεχόμενο επερχόμενου πραξικοπήματος, και αφού στο τέλος της βραδιάς μια φίλη(;) με την οποία έχω περάσει εργατοώρες συζητήσεων, με αποκάλεσε Δημήτρη και το πίστευε.
Που είσαι ρε μαλάκα Στέλιο σ' αυτά τα σκηνικά;
Αισθάνομαι σαν τις πρώτες μέρες δημιουργίας του blog. Κι ο Yoda ακόμα νιαουρίζει.
Ακόμη, θέλω πολύ να συνεχίσω τους Τυχαίους Θανάτους, αλλά με καθυστερεί το ηλίθιο εορταστικό κλίμα. Υπομονή όμως.
Και την επόμενη φορά, μην αφήσεις ανώνυμο σχόλιο ρε παιδί. Είστε που είστε τέσσερις-πέντε που διαβάζετε. Μη με κάνετε να νιώθω σαν τσοντομάγαζο, που είστε αναγκασμένοι να μπαίνετε μεταμφιεσμένοι για να πάρετε τα "Κανόνια του Βυζαρόνε Νο. 2".
Φχα'στώ
1 σχόλιο:
'Ελα ντε! Που είμαι? Στη δουλειά ίσως? Στα Λινοπεράματα σε κάποιο γλέντι ενδεχομένως? Οπουδήποτε αλλού εκτός από Jail γιατί πιστεύω οτι δεν κολλάω εκεί μέσα? Τι να πω, πρέπει να ξεκολλήσω κι άλλο. Αυτά τα τοσοδούλικα κολλήματα. Σαν παρανυχίδες είναι τα γαμημένα. Τόσο μικρά κι όμως τόσο ενοχλητικά. Αν τα κόψεις καλώς, αν τα τραβήξεις παίζει να πάθεις χειρότερη ζημιά (όχι παίζει, αυτό είναι βέβαιο)
Τσίαρς
Δημοσίευση σχολίου