Περίμενα εδώ και μέρες το σεισμό. Κάθε φορά που ο γάτος μου ξυνόταν στο πάνω κρεβάτι κι άκουγα το τρίξιμο απ' τα ξύλα, ένιωθα ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά μου. Κάθε φορά που οι ταχυκαρδίες μου έκαναν την καρέκλα μου να τραντάζεται, έστρεφα το κεφάλι μου ψηλά και κοιτούσα τη λάμπα.
Κι όπως ακριβώς τον περίμενα, ήρθε σήμερα κατά τις 8 παρά. Το πρώτο πράγμα που τον πρόδωσε ήταν ο ήχος από τα μεταλλικά φλασκιά στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης.
Ξύπνησα τη μάνα μου και την έβαλα κάτω απ' την κάσα της πόρτας της κουζίνας.
"Γι' αυτό δεν κοιμάμαι τα βράδια" της είπα, κι εκείνη γέλασε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου