18.6.11

Εξομολογήσεις #1

Πρώτη εικόνα:
Ξημέρωμα Παρασκευής 17 Ιουνίου, σπίτι του Στέλιου. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί ήπια τόσο άγαρμπα. Ζαλίζομαι τόσο, που χώνομαι στην τουαλέτα, παίρνω μια ζεστή αγκαλιά τη λεκάνη και ξερνάω εκούσια. Νιώθω καλύτερα. Ξεπλένω το στόμα μου με μισό σωληνάριο οδοντόκρεμα, πίνω 2 λίτρα νερό απ' τη βρύση και πάω για ύπνο.

Ξεφυλλίζοντας το σημειωματάριό μου λίγες ώρες αργότερα, συνειδητοποιώ ότι αυτή βραδιά προετοιμαζόταν από μέρες


Μεσάνυχτα Τρίτης 14 Ιουνίου στο πλοίο για Κρήτη:

Επιστρέφω στη θέση μου μετά από ένα κρουασάν κι ένα τσιγάρο στο ελικοδρόμιο του πλοίου. Πλησιάζει πανσέληνος. Ενδιαφέρον, θα με βρει στο Ηράκλειο η Πανσέληνος του Ιούνη. Κάπου πήρε το μάτι μου ν' αναφέρεται έκλειψη. Λες;
Ακούω Τρύπες: "Ο χρόνος είν' ένα θλιμμένο καρναβάλι". Σαν να προετοιμάζομαι για συνάντηση με το Γιάννη.
Τώρα παίζει Artistz
                                       Σκιά λαμπερή
                                                            χα! Μια ανοιγμένη πληγή!

Λίγες στιγμές πριν παρακολουθούσα τη θάλασσα γαλήνια, σκοτεινή. Φωτάκια στον ορίζοντα και το καθρέφτισμα μιας μεγάλης αλλά ατελούς σελήνης. Ευχήθηκα γι' άλλη μια φορά να συνέβαινε κάτι το απόκρυφα συνταρακτικό.
Νά 'βλεπα παράξενες λάμψεις στο βυθό ή στον ουρανό, να άκουγα κάποιο κάλεσμα από οικεία ή ανοίκεια φωνή. Κάτι που να δικαιολογεί ή να κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα την ύπαρξη.
Τι είναι πιο τραγικό; Η πίστη σ' έναν θεό-φάντασμα που στηρίζεται σε λαϊκές δοξασίες ή η συνειδητοποίηση της ανυπαρξίας;
 Τώρα ακούω Sleepin Pillow - Once, ό,τι έπρεπε γι' αυτή τη στιγμή.
Πρέπει να συνεχίσω να γράφω, να αφήνομαι χωρίς αυτοκριτική, σχολιασμό και
και;
Ροή, ας πούμε; Προσοχή; Νόημα;
Once I was with you, now I 've lost you λέει το τραγούδι τώρα.
στο 6.41" είμαστε.
Τι ειρωνεία, όπως πάντα.
Ταυτόχρονα η τηλεόραση παίζει "America's got talent" κι ο Ντέηβιντ Χάσελχοφ-Μητς Μπιουκάναν-Μάικλ Νάϊτ δίνει συγχαρητήρια σ' ένα πιτσιρίκι που παίζει ηλεκτρική. Γουάου.
Winter Dreams (επόμενο κομμάτι) στο κατακαλόκαιρο.
Ρε, ναι! Το αποφάσισα, θα πάω έξω να τελειώσω το κρουασάν. Έχω τίποτα να χάσω; Time is on my side, γες ιτ ιζ!
Κάποιο βράδυ θα ξαναδιαβάζω αυτή τη σελίδα και μπορεί να γελάω (το καλύτερο κομμάτι του mp3 στο 05.30"κάτι)
Πρέπει να συνεχίσω να γράφω παρόλαυτά (παρ' όλ' αυτά, παρόλ' αυτά?)
 Λοιπόν, πάω έξω και επιστρέφω Δημήτριος-
τόσο χαζό αλλά τόσο ταιριαστό.

Επιστρέφοντας πίσω, μετά από κρουασάν και τσιγάρο #2, χαμήλωσα την ένταση του Eulogy που έπαιζε, σκέφτηκα ότι θα ερωτευόμουν εκείνη που είχε δίπλα της ένα Μίκυ Μάους, ένα περιοδικό για διατροφή κι ένα σταυρόλεξο, και βέβαια αναρωτήθηκα γιατί είμαι τόσο συγκεκριμένος στα γούστα μου.
Πώς στο διάολο θα ρίξω τα στάνταρ(ντς) μου;
Να μην ξεχάσω: Εσωτερική αντιπαράθεση, ο Χεσμένος κι ο Νηφάλιος:
"Θα χωθώ ρε"
"Σταμάτα-σταμάτα! Όποτε πίνεις κάνεις μαλακίες"
βασισμένη στην έξοδο που κατέληξε στα σκαλοπάτια ενός νεοκλασικού στην Πλάκα. Ωραία βραδιά

-

Ξύπνησα με καούρα στο στομάχι. Πρόλαβα να σκεφτώ άπειρους λόγους (όπως το ταμπάσκο στα μακαρόνια) αλλά ο νους μου έμεινε λίγο παραπάνω στη Β. Απ' το παράθυρο φαίνεται το Ηράκλειο.
"Όλοι σηκώνονται και φεύγουνε" λέει με παράπονο η κυρία πίσω μου. Ζηλεύω την υπομονή του άντρα της. Για κάποιο λόγο θυμήθηκα το μικρό ναό της Παναγίτσας. Φταίει πού 'ναι δίπλα το σπίτι μου


Πρωινό Πέμπτης 16 Ιουνίου, σπίτι του Στέλιου:

Το επόμενο πρωί:
Φωτογράφισε αυτήν την αίσθηση ζαλάδας, αδυναμίας και ανακατωσούρας.
Έτσι δεν είναι πάντα;
Αλλά πώς να την κατευθύνω αλλού την αίσθηση αυτή;
Διάσπαση του Εγώ, ταξίδι έξω απ' το σώμα, συνειδητότητα του Όλου, αναπνευστικές ασκήσεις
για να βουτήξω πάλι σ' ένα κενό που στερείται εξωτερικών ερεθισμάτων, κι η μόνη φωνή που αχνοακούγεται είναι αυτή της "συνείδησής μου" να λέει "Πάλι τα ίδια ρε μαλάκα; Τι θα γίνει με την περίπτωσή σου;"

Συνέχεια..
Έφτασε μεσημέρι. Περιμένω να ξυπνήσω εγώ και όλοι.
Μοιράζομαι με τον εαυτό μου ένα τσιγάρο σ' ένα στρώμα που μου πέφτει λίγο. 
Ζηλεύω; Δεν ξέρω. Ήταν σωστή η πρόβλεψή μου για τις "διακοπές"; Η πολύωρη ανταλλαγή μηνυμάτων ήταν μια ένδειξη του αναπόφευκτου. Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσω για να βεβαιωθώ. Εκείνη δεν πρόκειται να πει τίποτα για να μην πληγωθώ.  Με πείραξε η κουβέντα; Δεν ξέρω. Το βράδυ δεν ένιωθα ότι πιέζομαι. Η τελευταία μεθυσμένη αγκαλιά όμως μού 'κοψε τα γόνατα.
Χρειάζομαι ένα μπάνιο. Η θάλασσα πάντα βοηθάει να ξεπλυθούν σκέψεις που μοιάζουν με περιττό βάρος.
"Like a bag of fuckin bricks. All you gotta do, set it down"
και ξάφνικά μια παράξενη πείνα με κυριεύει
το δέρμα να χορτάσει άγγιγμα, η γλώσσα την αλμύρα του ιδρώτα, η μύτη ψεύτικα αρώματα, τ' αυτιά αναστεναγμούς και τα μάτια ΨΑΡΙΑ
    μπαρμπούνια, κουτσομούρες, ξέρεις..

Γι' άλλη μια φορά συμμετέχω σε μια συνομιλία τόσο μυστική που δεν την ακούω. Ξέρω μόνο ότι λαμβάνει χώρα στο πίσω-αριστερά μέρος του μυαλού μου. 

Προσπαθώ να γίνω Νερό. Ν' αφήνω όλ' αυτά να περνούν από μέσα μου και να φεύγουν ξανά στο σύμπαν. Κι ας μην κρατώ τίποτα μέσα μου. Αρκεί η ανάμνηση του παφλασμού.
Καρδιά από νερό, μυαλό-κυψέλη από apidae, apis mellifera.


Μεσημέρι Παρασκευής 17 Ιουνίου, σπίτι του Στέλιου:

Επόμενο λοιπόν πρωί..
Με κάπως πιο εύθυμη διάθεση, για να πω την αλήθεια. Ξερνώντας κανείς τα σ'κώτια του ξεχνάει για λίγο συναισθηματικοτέτοιους προβληματισμούς. Θέλω να βγω έξω για κάποιο λόγο. Να δω ήλιο, κόσμο, χρωματιστά πράματα.

Στο repeat το Once

Δε χανγκ-όβερ #2

Ακούγοντας το Grace, περιμένοντας έναν καφέ. Αυτό είναι κάτι καινούριο, ας πούμε. Ο καφές εννοώ.
Χθες που είχα πιει επίσης πολύ έγραφα με μια κάποια ροή. Ωραία... Τώρα δεν μπορώ να γράψω δηλαδή.
Πάω να δω τι γίνεται με τον καφέ.


Τελευταία εικόνα:
Απόγευμα προς βράδυ Παρασκευής 17 Ιουνίου, ξαπλωμένος στο γρασίδι, δίπλα απ' τον τάφο του Καζαντζάκη. Ακούμε μαζί το Doo Wop, αφού το mp3 player έχει δύο υποδοχές για ακουστικά.
"Είναι σαν την εφηβεία" μου λέει
"Είναι καλύτερα απ' την εφηβεία" λέω εγώ. Δεν είμαι σίγουρος αν το εννοώ.

Και θυμάμαι άλλη μια κουβέντα απ' το σημειωματάριο:

Το πιο δύσκολο είναι να βρεις κάποιον να του πεις "σ' αγαπώ". Σ' εσένα τό 'χω πει ήδη

Υλικό για ιστορίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: