A tale from urban bohemia

Αφόρητη ζέστη και υγρασία. Βγήκα με το ζόρι από το σπίτι απόψε.

Μετά από μια μεγάλη βραδιά που με έχει ήδη αποζημιώσει, αποχαιρετώ την Ισμήνη στα Λιοντάρια κι ετοιμάζομαι να περπατήσω προς την πλατεία Κορνάρου, μέσα απ' την αγορά.

"Πολύς δρόμος" σκέφτομαι, "δε βγαίνει χωρίς μουσική, σ' αυτήν την κατάσταση". Περπατώντας λοιπόν αφήνω πίσω μου την πιάτσα ταξί στο Μεϊντάνι και παλεύω να ξεμπλέξω τα ακουστικά, που έχουν γίνει κόμπος, ως συνήθως, μέσα στην τσέπη μου.

Με το που τα βάζω στ' αυτιά μου και πάω να πατήσω το play συνειδητοποιώ ότι έχει τελειώσει η μπαταρία. Μαλακία. Κοντοστέκομαι λίγο και αποφασίζω να κάνω αναστροφή και να βαδίσω προς την πιάτσα ταξί.

Μπαίνω στο πρώτο που είχε σειρά, με βαριά καρδιά.

-Κάπου εδώ με διακόπτει ο γάτος μου, ο οποίος έχει πάθει παροξυσμό αγάπης και δε μ' αφήνει να πληκτρολογήσω, το συνηθίζει σε τέτοιες φάσεις-

Μπαίνω με βαριά καρδιά λοιπόν, έχω πιει ΠΑΡΑ πολύ, έχω πει και ακούσει επίσης πολλά και δεν είμαι σε κατάσταση να υποστώ την ελάχιστη εξάσκηση διαπροσωπικής επικοινωνίας.

Το αμάξι είναι mercedes δεκαετίας '90, ο ταρίφας είναι πενηντάρης, γκριζομάλης με γαλάζιο κοντομάνικο πουκάμισο και γυαλιά. Ραδιο-ταξί Ικαρος. ΚΑΛΤ.

Αφού του λέω τον προορισμό μου και βάζει μπροστά, μετά από ένα αντιληπτό διάστημα νεκρικής σιγής, μιας και έχει κλειστό ραδιόφωνο και ασύρματο στο αμάξι, λέει "Αναποφάσιστος ε; Πώς και δεν το πήρες με τα πόδια;"

Σ' αυτή τη φάση θέλω πολύ να του εξηγήσω την κατάστασή μου με τρόπο κατανοητό. "Έμεινε από μπαταρία το μαραφέτι που παίζει μουσική και δεν παλεύεται αλλιώς το περπάτημα" του λέω.

Γελάει χαλαρά, ευδιάθετα.

"Φίλε μου" λέει, "πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Πες 'mp3 player', μην προβληματίζεσαι!"

Χαμογελάω αμήχανα και μου ξεφεύγει ένα ευγενικό γελάκι. "Άτσα ο θείος!" λέω από μέσα μου.

Πριν προλάβω να χτίσω στο μυαλό μου την πιθανή εικόνα του πενηντάρη ταρίφα που ξέρει από mp3 player, μου λέει την εξής ατάκα:

"Τώρα θα σε φτιάξω"

και κουμπώνει ένα usb stick στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου -το οποίο δεν πρόλαβα να δω από πού ξετρύπωσε- αρχίζοντας να πατάει κουμπάκια.

"Αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος για τέτοιες φάσεις, θα με θυμηθείς" μου λέει.

Δυναμώνει την ένταση και ακούω την εισαγωγή του Godless.

"13 Tales of urban bohemia" λέει.

"Dandy Warhols" του λέω.

"Έτσι!" απαντάει, χαμογελάει και δεν ξαναβγάζει μιλιά μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Ίσα που πρόλαβα να ακούσω ολόκληρο το τραγούδι μέχρι να φτάσω έξω από την πόρτα μου.

Τον καλημέρισα, πλήρωσα κι έφυγα. Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσω το όνομά του. Αυτό είναι ρε! Δε χρειάστηκε καν να ρωτήσω!