Τυχαίος Θάνατος μιας Ημερολογιακής Τρίχας.

Σκάλιζα με το πιρούνι τα μακαρόνια με τον κιμά που είχαν μείνει στο πιάτο μου. Η όρεξή μου είχε κοπεί δέκα λεπτά νωρίτερα, όταν θυμήθηκα ότι εξακολουθούσα να αδυνατώ να μπω στη διαδικασία να ξεπεράσω την πρώην μου, τόσους μήνες μετά. Έβλεπα τη θάλασσα έξω από το παράθυρο του πλοίου, αλλά ούτε ο αίθριος καιρός και το απέραντο γαλάζιο θα κατάφερναν να μου φτιάξουν τη διάθεση.

Ήπια μια γουλιά από τη μπύρα μου για να ξεπλύνω την επίγευση των μπαχαρικών και το μάτι μου έπεσε τυχαία σ' έναν ψηλόλιγνο, καλοντυμένο μεσήλικα, που μόλις έμπαινε στο εστιατόριο. Στα χέρια του κρατούσε ένα δίσκο, πάνω στον οποίο διέκρινα δυο πιάτα γεμάτα με σκέτα μακαρόνια κι ένα μεγάλο ποτήρι με βαρελίσια μπύρα.

Υπό κανονικές συνθήκες, μια στιγμιαία διερευνητική ματιά θα έφτανε για να αποτραβήξω τη ματιά μου από πάνω του και να επιστρέψω στις σκέψεις μου, αλλά τα χαρακτηριστικά του προσώπου του μου κέντρισαν τόσο πολύ το ενδιαφέρον, που αναπόφευκτα το βλέμμα του συνάντησε το δικό μου.
Μου χαμογέλασε, σχεδόν συνωμοτικά, και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μου, ενώ αμέσως συνειδητοποιούσα πόσο μου έμοιαζε. Η μύτη, το κοντότριχο μουσάκι, τα γκρίζα μάτια, το ελαφρύ καμπούριασμα, κι αμέτρητα εξωτερικά χαρακτηριστικά που θα ήταν αδύνατο να συνυπάρχουν σε άλλον άνθρωπο. Εξαιρώντας τις σκαμμένες από το χρόνο ρυτίδες στο δέρμα του και το γκρίζο μαλλί, μέχρι τη στιγμή που ο Ξένος είχε ακουμπήσει το δίσκο στο τραπέζι μου, ήμουν πεπεισμένος ότι έβλεπα μια μελλοντική εκδοχή του εαυτού μου.

"Έλα τώρα, αφού με περίμενες εδώ και χρόνια" μου είπε εξακολουθώντας να χαμογελάει, ενώ τραβούσε την καρέκλα απέναντί μου και ετοιμαζόταν να κάτσει. Δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη, μολονότι η προσμονή στα μάτια του έμοιαζε καλοπροαίρετη. Έμεινα σιωπηλός, μέχρι που ο Ξένος αναστέναξε, είπε "Καταλαβαίνω. Πάρε το χρόνο σου" και ξεκίνησε να τρώει από το ένα πιάτο με τα μακαρόνια, χρησιμοποιώντας πιρούνι και κουτάλι.

Προσπάθησα να μιλήσω αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να βγάλω μια άναρθρη βραχνάδα. Ήπια λίγη μπύρα, ξερόβηξα, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό


-Δεν υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχει εκραγεί το σύμπαν τώρα που μιλάμε;

Τα μάτια του έλαμψαν.

- Σου πήρε περισσότερη ώρα απ' όσο φανταζόμουν. Αλήθεια όμως, αυτό που πραγματικά θες να μάθεις είναι φυσικοί νόμοι που μετά βίας αντιλαμβάνομαι κι εγώ ο ίδιος;

- Υποθέτω ότι έχεις δίκιο.. Οκ.. Οκ... Γιατί σήμερα;

- Α! 26η Μαρτίου του 2009! Σηματοδότης δραστικών αλλαγών. Το ότι δεν κατάφερες να τελειώσεις το φαγητό σου, δε σου λέει κάτι;

- Δηλαδή μπορώ να συζητήσω τέτοια πράγματα μαζί σου; Δεν... Αυτό με την έκρηξη που έλεγα...

- Χεχε, μην ανησυχείς. Οτιδήποτε θα μπορούσες να φανταστείς αυτή τη στιγμή για τους νόμους του ταξιδιού, είναι λάθος. Όλες αυτές οι θεωρίες περί χωροχρονικού συνεχούς που ενδεχομένως θεωρείς πιθανές, θα διαψευστούν.

- Σε φάση, προσπαθώ να καταλάβω αν θυμάσαι εσύ στη δική σου 26η Μαρτίου του 2009, να σκάει μύτη κάποια μελλοντική εκδοχή του εαυτού σου και να σου λέει "Όπα και νά 'μαι!"

-...και κατά πόσο θα φτάσεις στη θέση μου, για να συναντήσεις τον 24χρονο εαυτό σου στο παρελθόν κλπ κλπ, σωστά;

- Ακριβώς αυτό!

- Όπως σου είπα πριν, ξέχνα για λίγο ό,τι νομίζεις ότι ξέρεις. Σημασία δεν έχουν αυτές οι λεπτομέρειες, αλλά οι επιλογές που κάνεις. Για να προσπαθήσω να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ, σκέψου πως στη δική μου 26η Μαρτίου βρισκόμουν ήδη στην Κρήτη. Είχα ταξιδέψει την προηγούμενη μέρα με αεροπλάνο.

- Μισό λεπτό, μισό λεπτό γιατί θα αρχίσει να πονάει το μυαλό μου... Και παρά όλα αυτά, εγώ είμαι εσύ;!

- Χμμμ.. Για την ακρίβεια δεν είμαι εσύ. Είμαι ο Σατανάς και από αυτή τη στιγμή η ψυχή σου μου ανήκει. Πληρώνεις για το βλάσφημο τρόπο ζωής σου κλπ κλπ.. Μη με παρεξηγείς απλά βαριέμαι πολύ την Άνοιξη, και κάνω κάνα καλαμπούρι μ' εσάς τους καινούριους.

- ...Ομολογώ πως βγάζει περισσότερο νόημα κάτι τέτοιο. Διάολε.. Τώρα είναι η στιγμή που λέω ότι ο Θεός δεν κατάφερε να με πείσει..

- Tell me about it! Φύγαμε;