Γίνε Auris να γουστAuris

Εδώ και λίγους μήνες έχω διαγνώσει στον εαυτό μου μια ιδιαιτέρως έντονη συναισθηματική αποσταθεροποίηση. Η αφορμή μου όμως να γράψω γι' αυτήν, μόνο τώρα βρέθηκε, λίγα λεπτά μετά το τέλος άλλης μιας ταινίας που κατάφερε να με κάνει να ρίξω καντάρια δακρύων.

Πρόσφαρα διάβασα ένα άρθρο που υποδείκνυε ως ενδεικτικό της κατάθλιψης, τις έντονες συναισθηματικές μεταβολές, προερχόμενες από τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες. Με λίγα λόγια, όταν ένα βιβλίο ή ένα τυχαίο χαμόγελο μπορεί να σου γαμήσει την ψυχή, μπορεί να σημαίνει ότι ΠΑΣΧΕΙΣ από κάτι. Κι όμως, θα μπορούσαν όλες αυτές οι ιδέες να είναι βασισμένες σε μια ολωσδιόλου λανθασμένη αντίληψη;

Είναι μια από τις λίγες φορές που αναγκάζομαι να παρατήσω το γράψιμο, επειδή κατακλύζομαι από πολλές διαφορετικές σκέψεις, γι' αυτό θα κλείσω με την εξής απορία που θα μου θυμίζει αυτό το βράδυ. Μήπως το κλειδί της εξέλιξής μας είναι η συναισθηματική "ωρίμανση" με την ευρύτερη έννοια; Βρισκόμαστε άραγε σ' ένα στάδιο που πασχίζουμε να καταλάβουμε τις δυνατότητές μας, και γι' αυτό τα πάμε σκατά ως ανθρωπότητα; Πού έγκειται το "κάποια μέρα δε θα χρειάζεται να μιλάμε";