Σαρδάμ

Ήταν κάποτε μια λάμπα που ήθελε να πάψει να αναβοσβήνει. Κι έσκασε από τη στενοχώρια της.

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα έχω γενέθλια και... Ναι, βεβαίως και γνωρίζω ότι δεν έχω γενέθλια, παρότι ο Οκτώβρης δεν είναι τόσο μακρυά όσο φαίνεται. Σήμερα λοιπόν, ΝΙΩΘΩ σαν να έχω γενέθλια.

Ξύπνησα το πρωί από έναν βαθύ λήθαργο, δίχως όνειρα, από αυτούς που μόνο με Θάνατο μοιάζουν. Πήρα μια μεγάλη ανάσα ανοίγοντας τα μάτια μου, και αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα. Σαν να έκλεινα ένα χρόνο από την τελευταία φορά που ένιωσα ότι έκλεινα ένα χρόνο -όχι απαραίτητα εκείνο των 365 ημερών- κι έπειτα σκέφτηκα ότι η φαντασία μου τρέχει ανόητα, έκλεισα τα μάτια μου και ξανακοιμήθηκα, ελπίζοντας να ξυπνήσω ξανά, επιστρέφοντας στο πετσί του ανθρώπου που έπεσε για ύπνο την προηγούμενη νύχτα.

Ξύπνησα λοιπόν ξανά, αλλά η αίσθηση των γενεθλίων παρέμενε. Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να μου μοιράζουν απλόχερα τα δώρα τους. Γνωστοί και άγνωστοι μου χάρισαν ματιές, κουβέντες επιθετικές ή καλωσυνάτες, ερωτήσεις, ειρωνικά σχόλια, αγγίγματα λιγότερο ή περισσότερο έντονα.

Παλιοί φίλοι που δεν κατάφεραν να παραβρεθούν στα σημερινά μου γενέθλια, έστειλαν ταχυδρομικώς την αδιαφορία τους προς την ύπαρξή μου.

Και χάρηκα πολύ αγαπημένο μου ημερολόγιο, γιατί όλα τους τα δώρα ήταν υπέροχα, και θα τα κλειδώσω σ' ένα ντουλάπι το οποίο θα ανοίγω τις "φυσιολογικές" μέρες, για να νιώθω καθημερινά ότι έχω γενέθλια.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι μ' αυτόν τον ρυθμό σε λίγες εβδομάδες θα συνταξιοδοτηθώ, και λίγες μέρες αργότερα θα πεθάνω από γηρατειά. Δε με πειράζει και τόσο όμως, γιατί ακόμα κι έτσι έχω αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου.

Σήμερα έκλεισα τα 7.