Ημερολογιακές τρίχες

Ομολογουμένως, εδώ και αρκετές μέρες με διακατέχει μια γενικότερη ψυχοσωματική αποδιοργάνωση. Πριν λίγες μέρες όμως συνέβει κάτι παράδοξα όμορφο. Μετά από ένα ήπιο ξενύχτι με την καλύτερή μου φίλη, περπάτησα προς το σπίτι. Φύσαγε έντονος αέρας, κι έτσι έλυσα τα μαλλιά μου όπως συνηθίζω σε παρόμοιες περιπτώσεις, συνεχίζοντας να βαδίζω. Κάποια στιγμή, είδα την αντανάκλασή μου στο τζάμι ενός αυτοκινήτου.


Πίσω στο 2004, ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη, μετά από ένα -όχι και τόσο ήπιο- μεθύσι με τον κολλητό Στέλιο, βαδίζοντας από το ενετικό κάστρο εν ονόματι "Κούλες" προς το κέντρο του Ηρακλείου, σταματήσαμε για λίγο σ'ένα internet cafe να χαιρετήσουμε γνωστούς και σχεδόν αγνώστους. Να αναφέρω κιόλας ότι ήταν το ίδιο internet cafe που είχαμε γνωριστεί ουσιαστικότερα με το Στέλιο. Φεύγοντας λοιπόν από εκεί, μέσα στη θολούρα μου, παρατήρησα λίγο το πρόσωπό μου στο τζάμι ενός αυτοκινήτου πάλι και με είδα (μάλλον φαντάστηκα) με μακρύ μαλλί. Ήταν τότε που μου καρφώθηκε για τέταρτη φορά η ιδέα να μακρύνω τα μαλλιά μου, παρά το γεγονός ότι είχα ήδη τρεις αποτυχημένες προσπάθειες πίσω μου.

Σε γενικές γραμμές, γνωστοί και φίλοι που με γνωρίζουν τουλάχιστον από τότε, ξέρουν ότι το διάστημα μεταξύ Σεπτέμβρη-Οκτώβρη του 2004 έως και σήμερα σηματοδότησε πάρα πολλές αλλαγές στον τρόπο ζωής μου, το χαρακτήρα λίγο, και την τριχοφυία επίσης (για να δένει περισσότερο και ο τίτλος).


Το βασικό θέμα της ιστορίας αυτής δεν είναι δύσκολα κατανοητό. Η αντανάκλαση που είδα πριν από λίγες μέρες, έμοιαζε πάρα πολύ με την εικόνα που είχα φανταστεί παλιότερα. Όσο αστείο κι αν ακούγεται, ήταν αρκετά σοκαριστική η συνειδητοποίηση αυτή, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που καλούμαι να πάρω κάποιες σημαντικές ή μη αποφάσεις. Ακόμα κι αν ήταν παιχνίδι του μυαλού μου λοιπόν, μπόρεσα να θεωρήσω ότι ένας κύκλος έκλεισε. Ότι κατάφερα να φτάσω σ'ένα νοητό σημείο επιτέλους με ό,τι συνεπήγετο αυτό, όσο αφελής κι αν μπορεί να θεωρηθεί ο στόχος. Και τώρα απλά προχωράμε:)