Ζε κέηβ

Το παρακάτω εισαγωγικό κομμάτι, ενός διηγήματος με αμφισβητήσιμη συνέχεια, είχε ως αφορμή δημιουργίας μια συγγραφική άσκηση με κεντρικό θέμα τη λέξη "Σπηλιά". Δυστυχώς είναι δουλειά του ποδαριού, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση ή σχεδιασμό μιας και δεν έχω καταφέρει ακόμα να ξεπεράσω το συγγραφικό κώλυμα του περιορισμένου χρόνου. Όχι ότι προσπαθώ ιδιαίτερα όταν έχω χρόνο, αλλά αυτό είναι γνωστό τοις πάσι, και δεν περιορίζεται μόνο σε λογοτεχνικές ανησυχίες.

Όταν άρχισα να αντιγράφω το συγκεκριμένο κομμάτι στο blog, συνειδητοποίησα ότι είναι πιο χάλια απ'όσο νόμιζα. Πιθανότατα όμως θα μπω στον κόπο να το γράψω απ'την αρχή, αφού έχω σχεδόν ολοκληρωμένη την εικόνα στο μυαλό μου, και θα ήταν ηλίθιο εκ μέρους μου να την αφήσω να σαπίσει εκεί μέσα. Είδωμεν...


Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Θολό σκοτάδι μπορούσε να διακρίνει μοναχά, και καθώς ένιωθε τις κόρες τις να διαστέλλονται, προσαρμοζόμενες στην παντελή έλλειψη φωτός στο χώρο, άρχισε σχεδόν ακούσια, να περιστρέφει το κεφάλι της αριστερά και δεξιά με γρήγορες, σπασμωδικές κινήσεις, προσπαθώντας αγχωμένη να διακρίνει έστω μια λεπτομέρεια, η οποία θα τις απεκάλυπτε πού βρισκόταν. Οι πρώτες τις σκέψεις, δραπέτευσαν απ'τα χείλη της με τη μορφή ψιθύρου.

"Τι.. Τι γυρεύω εδώ; Που βρίσκομαι;"

Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν, ήταν να τραβάει προς το μέρος της το αφράτο, πουπουλένιο πάπλωμα, γέρνοντας πίσω στο βολικό της μαξιλάρι για να κοιμηθεί. Κι όμως, αυτό το μέρος κάθε άλλο με όνειρο έμοιαζε. Προσπάθησε ασυνείδητα να επικεντρώσει όλες της τις αισθήσεις στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά τα ερεθίσματα που λάμβανε δεν ήταν διόλου κατατοπιστικά, πόσο μάλλον καθησυχαστικά.

Υγρή παγωνιά της τρυπούσε το δέρμα, η έντονη μυρωδιά μούχλας και αποσύνθεσης γέμιζε τα πνευμόνια της, κατακλύζοντας το στόμα της με μια δυσάρεστη γεύση, ενώ τα γυμνά της πέλματα πληγώνονταν από το ψυχρό, πετρώδες, ανώμαλο έδαφος. Η νεκρική σιωπή που επικρατούσε της επέτρεπε να ακούει τις γρήγορες, κοφτές ανάδες της, να μετατρέπονται σε λυγμούς πανικού, ενώ ο ρυθμός των καρδιακών της παλμών αυξανόταν ολοένα και περισσότερο.

Τρεμάμενη, έκανε ένα ασταθές βήμα μπροστά, ίσως μια στιγμή πριν νιώσει ότι τρελαίνεται ολοκληρωτικά. Σε κάθε βασανιστικό δευτερόλεπτο που μετρούσε το βιολογικό της ρολόι, η όποια προσπάθεια για λογική διεργασία απέβαινε μάταιη. Τα μάτια της δεν είχαν καταφέρει να της δώσουν ακόμη κανένα οπτικό ερέθισμα, αλλά πλέον, με την απώλεια κάθε ενδοιασμού, προχώρησε ακόμα άλλο ένα βήμα.