Γιατί- ψάχνοντας το "Διότι.."

Προσπαθώ αλήθεια να σταματήσω να γράφω αυτή τη στιγμή, νομίζω όμως ότι η προσπάθεια θα αποβεί μάταιη, ακριβώς όπως λίγες στιγμές πριν που δεν κατάφερα να σταματήσω τον εαυτό μου να κάνει log in και να ξεκινήσει τη διαδικασία καταχώρησης. Δεν ξέρω κατά πόσο με έχει καταβάλλει το υποσυνείδητό μου και αυτή είναι άλλη μια διαδικασία αυτόματου πιλότου, ίσως συνειδητά να γίνεται αυτή η διαδικασία και να προσπαθώ να επιβληθώ στο σώμα μου μέσω του υποσυνειδήτου μου, νιώθοντας σαν ένας απλός θεατής του μυαλού μου.

Όχι, δεν έχω πάρει κάτι, το μόνο που εμπλουτίζει το σώμα μου αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι μικρά ιόντα από άγρυπνες ώρες (ατομικό στοιχείο Αω), η οποίες έχουν ως δραστική παρενέργεια τη μαζική απενεργοποίηση και καταστροφή εγκεφαλικών κυττάρων.

Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι τους επόμενους αναγνώστες του post.. Που να πάρει, θα αρχίσω να αποκτώ κοινωνική συνείδηση, προσπαθώντας διπλωματικά να προσαρμόσω το blog μου στις ανάγκες του μέσου γνωστού μου Αναγνώστη. Κι έχω τόσα πολλά άτομα με ανάγκες διάβολε.. Ο ένας θέλει εμπρηστικά, διασκεδαστικά posts, ο άλλος δε θέλει αερολογίες, ο άλλος διαφωνεί με την παρουσίαση προσωπικών στοιχείων (ονομάτων, περιγραφή σχέσεων κλπ), ο άλλος περιμένει να γράψω κάτι εκνευριστικό για να προλάβει να κάνει προσβλητικό σχόλιο.. Σαν να μου φαίνεται πως ήρθε η ώρα να γεμίσω το weblog με διαφημιστικά banners. Και μετά θα έρχονται κι άλλοι αναγνώστες, κι άλλοι αναγνώστες, ΚΙ ΑΛΛΟΙ! Ώσπου να μπορώ κι εγώ να μπαίνω στο μυαλό δεκάδων ανθρώπων, έχοντας την αμυδρή ελπίδα ότι μπορώ να επηρεάσω τη ζωή σε προσωπικό επίπεδο, έστω και ενός από τους αναγνώστες μου. Θα γίνω ένας μικρός Δικτάτορας, θα επιβάλλω τρόπους κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης σκέψεων. Αλλά τι θα καταλάβω; Στο τέλος της ημέρα θα διαπιστώνω πως εγώ δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, αλλά οι πλειοψηφία των επιταγών μια μάζας, η οποία θα με υποχρεώνει να προσαρμόζομαι για χάρη της, κάθε στιγμή και με κάτι νέο.



Και μετά με χτυπάει άλλη σκέψη. Γιατί το χρειάζομαι αυτό; Γιατί νιώθω την ανάγκη να έχω στραμένη έστω και ελάχιστη προσοχή ανθρώπων πάνω μου; Γιατί να έχω την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ψύγματα του μηχανισμού της ανθρώπινης επικοινωνίας μέσα σ'αυτό το μέσο; Κι ακόμη, γιατί νιώθω την επιθυμία να φτιάξω δεκάδες λογιαριασμούς σε fora και σε αυτοδιαφημιστικά sites. Myspace, άλλοι bloggers, ένα σωρό ελληνόγλωσσα και αλλόγλωσσα fora, αντιγραφείς του myspace σε διάφορες γλώσσες, και ένας σωρός με ηλεκτρονικές παροχές οι οποίες γράφουν με μια φωτεινή, πολύχρωμη ταμπέλα, φτιαγμένη από μικρές ζαχαρωτές coca colίτσες: "Καλωσήρθες! Εδώ σου δίνουμε την ελπίδα να σε γνωρίσει κάποιος. Ακόμη, σου δίνουμε την ευκαιρία να γνωρίσεις κι εσύ, όχι μόνο έναν.. Αμέτρητους νέους ΦΙΛΟΥΣ!. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μικρές καθημερινές επιβεβαιώσεις των ανασφαλειών για το κατά πόσο έχουμε περιεχόμενο, κατά πόσο είμαστε αρεστοί, κατά πόσο είμαστε επικοινωνιακοί τύποι. Στο τέλος της ημέρας, έχεις γιγαντώσει τόσο τις ανασφάλειές σου προσπαθώντας να τις αλλάξεις, να τις διορθώσεις ή απλά να προβάλλεις μια εντελώς αντίθετη εικόνα, που κάθε ΚΑΛΟ χαρακτηριστικό σου, κάθε κομμάτι του χαρακτήρα σου που σε κάνει περήφανο ή απλώς, δε σ'έκανε ποτέ να νιώσεις άσχημα, χάνεται. Και μένεις ανασφαλής, γεμάτος ελαττώματα, παρέα με τα αντισώματα που προσπαθείς καθημερινά να δημιουργήσεις για να νιώσεις ισορροπημένος, αντισώματα των ελαττωμάτων που σε κατασπαράζουν κάθε βράδυ.

Κι όταν κουραστείς από αυτή τη διαδικασία, ο εγωισμός σου ανδρώνεται και βροντοφωνάζει "Αυτός είμαι, με τα καλά μου και τα κακά μου και σε όποιον αρέσουμε!", μόνο που πάντα μέσα σου θα ξέρεις, ότι άφησες όλες τις λάθος πλευρές του εαυτού σου να πάρουν τον έλεγχο και πλέον δεν ξέρεις ποιός είσαι. Παρόλο που θυμάσαι κάποτε να νιώθεις πραγματικά ολοκληρωμένος, τώρα νιώθεις ημιτελής, ένα Σφάλμα. Πλάθεις λοιπόν μια ιδανική εικόνα, ενός ολοκληρωμένου ανθρώπου που δε θα μπορούσε ποτέ να υφίσταται στην πραγματικότητα, μια καρικατούρα του εαυτού σου με neon ταμπέλα στο μέπωπο που γράφει "Το ιδανικό μου Εγώ", την προβάλλεις σε ανθρώπους που δείχνουν ότι έχουν τόσα πολλά στοιχεία μαζί σου (ή μήπως, εσύ το κάνεις κι αυτό;) και αναρωτιέσαι ενδόμυχα: "Άραγε θα πιστέψουν ότι είμαι έτσι; Άραγε, αν προσπαθήσω, μπορώ να γίνω έτσι; Αν προσπαθήσω, θα πιστέψω κάποια μέρα ότι είμαι έτσι;".

Και γνωρίζεις κι άλλους στην κατάστασή σου. Ω, είναι τόσο πολλοί. Μόνο που εσύ έχεις ξεχάσει την κατάστασή σου, το ξέρεις; Μπορεί να μην πίστεψες στο είδωλο που προβάλλεις ασταμάτητα, αλλά άρχισες να ασχολείσαι με τους άλλους, προσπαθώντας να σπάσεις την εικόνα τελειότητας που σου προσφέρουν απλόχερα και προβάλλουν κι αυτή αδιάντροπα. Γιατί βαθειά μέσα σου πιστεύεις ότι η κάθε έκφανση ευτυχίας είναι υποκριτική, μα αφού ΕΣΥ δεν είσαι ευτυχισμένος, πως μπορούν να είναι οι ΑΛΛΟΙ; Κι έτσι μ'ένα μικρό καλέμι προσπαθείς να τους σπάσεις τη χαρούμενη μάσκα, ίσως για να νιώσεις να επέρχεται δικαιοσύνη, ίσως για να νιώσεις ότι ΕΚΕΙΝΟΙ είναι υποδιέστεροι από'σένα. Να αισθανθείς ότι εσύ κερδίζεις το παιχνίδι της Αρτιότητας. Σκαλίζεις λοιπόν, σκαλίζεις βαθειά τις εικόνες των άλλων, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι όντως προβάλλουν μια εικόνα που δεν είναι δική τους. Πως έχουν ανασφάλειες, προβλήματα, άγχη. Και τότε τους αποκαλείς απροκάλυπτα "Αδύναμους", "Με ψυχολογικά προβλήματα", υπογράφοντας στο τελευταίο κεφάλαιο του παιχνιδιού του Ισχυρού και Αδύναμου.

Κι έτσι μένεις πάλι μόνος. Τώρα πια δεν είσαι σίγουρος για τίποτα. Νιώθεις απόλυτα άδειος, δε μπορείς να θυμηθείς, ούτε να βιώσεις ξανά τα παλιά σου συναισθήματα. Ένιωθες γεμάτος, απογοητευμένος; Ισχυρός; Δε θυμάσαι πια. Κι έτσι ψάχνεις ξανά με τα ίδια μέσα, μη προβάλλοντας οποιαδήποτε εικόνα τώρα, αλλά γίνεσαι παρατηρητής, σχεδόν παρακαλώντας όποιον διατείνεται ότι μπορεί και Αισθάνεται, οποιονδήποτε προκαλεί την αμφισβήτησή σου δηλώνοντας ότι μπορεί και Νιώθει, να μοιραστεί αυτά τα πολύτιμα, σπάνια συναισθήματα μαζί σου. Κάνεις ό,τι περνάει απ'το χέρι σου που, θεωρητικά, μπορεί να ενεργοποιήσει και να μεταβάλλει τα συναισθήματά του. Τον εξαναγκάζεις να νιώσει πόνο, αγάπη, ανάγκη, οδύνη, μίσος, αδιαφορία. Κι εσύ δε νιώθεις τίποτα, όσο κι αν πασχίζεις να τον μιμηθείς. Ακόμα κι όταν κυλάνε δάκρυα στο πρόσωπό σου, ακόμα και όταν καγχάζεις δυνατά, ακόμα και όταν χαμογελάς. Δε νιώθεις τίποτα. Έτσι, αποκαλείς τον άλλο ψεύτη, πως τάχα μου δε μπορεί να αισθανθεί τίποτα, πως είναι ψυχρός σαν χιόνι, κι αναίσθητος. Ψεύτες, υποκριτές, καθάρματα όλοι αυτοί που μπαίνουν στη ζωή σου, μόνο και μόνο για να παίξουν με τα αυθεντικά σου συναισθήματα.

Και ύστερα φεύγεις. Και είσαι πάλι μόνος. Κι αυτή τη φορά λες "Δε χρειάζομαι κανέναν, μπορώ και μόνος μου, σ'αυτόν τον ψεύτικο ντουνιά".
Τι θα κάνεις τώρα;