Νικόλας και φίλοι: το πρώτο μέρος

Ξημερώνει Χριστούγεννα, ακούω Zeppelin, και μιλώντας στο messenger με τον Κώστα αυτή κιόλας τη στιγμή, σκέφτηκα να παραθέσω ένα μεγάλο κομμάτι του blog αφιερωμένο στους ανθρώπους που είναι στο κοντινό μου περιβάλλον τη δεδομένη στιγμή, μαζί με ένα σύντομο ιστορικό σε ότι έχει να κάνει τη σχέση αυτή καθ'εαυτή, όχι τόσο αναφορικά με τους ίδιους τους ανθρώπους.

Καλώς ή κακώς είμαι από τα φαεινότερα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ένα κανόνα που λέει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα, κάτι που έχω διαπιστώσει πολλάκις, αλλά κυρίως όταν στα 22 μου χρόνια δεν έχω κρατήσει σχεδόν καμία φιλία από τα παιδικά μου χρόνια (αναφέρομαι κατά βάση στις ενδοσχολικές φιλίες), για μυστηριώδεις λόγους που ακόμα προσπαθώ να διαλευκάνω. Ίσως προσπάθησα να γυρίσω την πλάτη μου στην "παιδικότητά" μου με το που ενηλικιώθηκα, και προσπάθησα να αποκόψω τους όποιους δεσμούς με αυτήν. Τότε όμως, πως εξακολουθώ να νιώθω πιτσιρίκι στο σώμα ενός μαντράχαλου; Ίσως πάλι, απλώς ακολούθησα διαφορετικό δρόμο από τους τότε φίλους μου και καταλήξαμε αρκετά χιλιόμετρα μακριά ο ένας απ'τον άλλο. Θαρρώ πως στο μέλλον, αν εξακολουθήσω να ασχολούμαι με το blog, θα τους αφιερώσω κι από ένα κομμάτι στον καθένα ξεχωριστά.

Δεν είναι μελαγχολική η φύση αυτού του post όμως, γι'αυτό και θα μπω κατευθείαν στο θέμα προσπερνώντας την εισαγωγή, ακόμη κι αν δεν είναι όσο κατατοπιστική θα ήθελε ο αναγνώστης.

Πρώτος τυχερός λοιπόν είναι ο Στέλιος (με το blog του να φιγουράρει στη λίστα των συνδέσμων), ο "κολλητός", που έχουμε φάει ο εις τη μάπα του άλλου για ένα διόλου ευκαταφρόνητο διάστημα.

*ψάχνω το φάκελο με τις φωτογραφίες*
*προσπαθώ να αλλάξω την playlist, από Zeppelin το γυρνάμε σε FF.C*



Στο περίπου, αυτός είναι ο Στέλιος που γνώρισα στις αρχές του 2003. Δούλευε τότε σ'ένα netcafe, απ'το οποίο είχα παραιτηθεί σαν εργαζόμενος λίγους μήνες πριν. Γνωριζόμασταν φατσικά αρκετό καιρό, απ'το καθυστερημμένο cyber-klein-gaming community που υποτίθεται ανήκαμε, οπότε το μόνο που έλειπε ήταν η εξοικείωση του ενός με τη φάτσα του άλλου, όσο και η ευκαιρία να πούμε μια μαλακία παραπάνω, εγώ σαν πελάτης με την εμπειρία του υπαλλήλου, κι αυτός σαν ανοιγοκλείστης PCιών και master γενικών καθαριοτήτων.

Το πρώτο που θυμάμαι από τις συζητήσεις μας ήταν να σχολιάζουμε μια πανέμορφη, μυστήρια κοπέλα που δούλευε μαζί του τότε (παρένθεση: όταν μιλάμε για netcafe, εννοούμε ολόκληρα 12ωρα λιωσίματος σε διάφορες cyberδραστηριότητες, οπότε θες δε θες εξοικειώνεσαι με τον άλλο αφού τον ανέχεσαι για αρκετές ώρες της ημέρας σου), τη Βιβή, η οποία χωρίς καμία δυσκολία κατάφερε να μας εξάψει το ενδιαφέρον. Αρχικά, αυτό το ενδιαφέρον ήταν απλά η αφορμή των συζητήσεών μας για το είδος των ανθρώπων παρόμοιας ηλικίας, νοοτροπίας και προφανώς, εμφάνισης. Μετά κατέληξε σε μικρό κόλλημα από μέρους του Στέλιου, μ'εμένα ως συνομιλητή του -ήταν πολύ νωρίς για να ήμασταν φίλοι- να προσπαθώ να τον βοηθήσω να ξεπεράσει τη φάση. Κουβέντα στην κουβέντα, καφέ στον καφέ, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε περισσότερα κοινά ενδιαφέροντα απ'ότι φανταζόμασταν, μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε (όχι πάντα επιτυχώς) και να εκτιμήσουμε μικρές καθημερινές απολαύσεις σε διαφορετικά μέρη. Πόσες φορές είχαμε περάσει ώρες σε μια ταράτσα πολυόροφου κτηρίου στο κέντρο του Ηρακλείου, με εφόδια τα τσιγάρα μας και κανά κουτάκι μπύρα. Άλλες φορές στο μόλο του Ηρακλείου, στον Κούλε, το Ενετικό κάστρο της πόλης, αγναντεύοντας και συζητώντας το οτιδήποτε. Ήξερε πλέον καλά ο ένας τον άλλο, σε σημείο ώστε να αποκαλούμαστε "κολλητοί". Το αστείο της ιστορίας είναι ότι σ'αυτό το σημείο, ο Στέλιος με βοήθησε να ξεπεράσω εγώ τη φάση της Βιβής, μια φάση που αναπόφευκτα βάρεσε κι εμένα.

Στις αρχές του 2004, ο Στέλιος πέτυχε στο internet ένα ελληνικό RPG παιχνίδι, το Αίνιγμα, όπου και έψησε κάποια από τα άτομα του netcafe να σχηματίσουμε μια "Αδελφότητα" (ο ορισμός του "party" για το παιχνίδι αυτό) και να παίξουμε. Θα ήταν πολύ αχάριστο εκ μέρους μου να πω ότι αυτή η τυχαία στιγμή ΔΕΝ μου άλλαξε τη ζωή. Για την ακρίβεια, μέσω αυτού του χαζού παιχνιδιού, γνώρισα ανθρώπους που μέχρι και αυτή τη στιγμή σημαίνουν πολλά για'μένα. Αρκετά ώστε να τους αναφέρω στα επόμενα μέρη αυτής της post-ο-μυθίας. Καλώς ή κακώς λοιπόν, αυτό είναι ένα από τα κομμάτια που οφείλω στο Στέλιο.


*Ο Στέλιος με το φίλος μας το Σπέτσο*

Συνεχίζοντας, γεννάται η ουσιαστική απορία στο μυαλό μου.. Πως να περιγράψεις μια σχέση με λόγια; Πως μπορείς να χωρέσεις εικόνες και συναισθήματα τριών και πλέον χρόνων, μέσα σ'ένα απλό κειμενάκι; Για την ακρίβεια, αγχώνομαι για τα επόμενα κομμάτια και μπαίνω στον πειρασμό να σβήσω ότι έχω γράψει και να πέσω επιτέλους για ύπνο. Αξίζει όμως και να χάσω τον ύπνο μου, τόσο γι'αυτό το κομμάτι, όσο και για τα υπόλοιπα.

Με το Στελιο καταφέραμε να ξεπεράσουμε το εγωιστικό κακομαθημένο κομμάτι του εαυτού μας, και να κάνουμε και μερικές υποχωρήσεις για να μπορέσουμε να εξακολουθήσουμε να είμαστε φίλοι μέχρι τώρα. Αντιμετώπισε ο ένας δύσκολες φάσεις του άλλου, με αποτέλεσμα να ωριμάσουμε και οι δύο σε καταστάσεις που δεν έτυχαν σε προσωπικό επίπεδο, αλλά τις βιώσαμε μέσα από τον άλλο. Ακόμα και τώρα περνάμε το στάδιο "γνωρίζω τον κόσμο και τους ανθρώπους" σε έντονο βαθμό, ώστε να έχουμε συνεχώς κάτι να μοιραστούμε.

Αν παρά όλα αυτά καταφέρουμε να πλακωθούμε για μεγάλο διάστημα στο μέλλον, σπάζοντας τα μέχρι τώρα ρεκόρ μας, θα έχουμε και μια άλλη σχέση να μας δένει, αφού στο κοντινό μέλλον (σε λίγους μήνες), ο Στέλιος θα γίνει Νονός μου:)



Καλημέρα:Ρ