Γουάτ δε Φακ

Κι εκεί που διαβάζω ένα φιλικό ιστολόγιο, λίγες ώρες πριν αποφασίσω να πέσω για ύπνο.. ΠΤΩΣΗ ΤΑΣΗΣ!
Ξέρεις, η φάση που για μια στιγμή σβήνουν τα πάντα -εκτός από το laptop στη δική μου περίπτωση- και στα καπάκια επανέρχονται όλα στην κανονική τους λειτουργία. Που νιώθεις σαν να αποφασίζει κάποιος να σε βγάλει φωτογραφία με φλας τη στιγμή που χέζεις. Όσο κουλ και να προσπαθείς να δείξεις, σκέφτεσαι μέσα σου ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να γίνει μαλακία.

Το ρεύμα επανέρχεται για λίγα δευτερόλεπτα, παίρνω μια βαθειά ανάσα, προσεύχομαι σε κάθε απίθανη εκδοχή υποσυνείδητου πατρικού προτύπου ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΓΑΜΗΘΕΙ ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΜΟΥ ΔΙΣΚΟΙ (ΠΛΗΖ), και στα καπάκια.. Τέσσερις (4) απανωτές πτώσεις τάσης, με διακοπή ρεύματος στο τέλος. Σε κάθε μία απ' αυτές προλάβαινα να αρθρώσω από μια διαφορετική συλλαβή ("γου", "τι σ", "ρε" κ.α) οι οποίες διακόπτονταν από τον αναστεναγμό ηρεμίας που ακολουθούσε την μπλόφα-σταθεροποίηση τάσης-επαναφορά ρεύματος-και τέτοια.

Αυτό που ακούστηκε -για πρώτη φορά όσο ζω- να εκφέρεται από το στόμα μου, έμοιαζε κάπως έτσι:

ΓΟΥ!-ααχ..-ΡΕ!-πφφφφ..-ΤΙ ΣΤ!-χμμμμ--ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΕΗ!

Ok.. Εξακολουθώ ενδόμυχα να προσεύχομαι στο Σατανά να μην έχουν πάθει κάτι οι σκληροί μου δίσκοι, αρπάζω το κινητό για να φωτίσω λίγο τη διαδρομή μου μέχρι έξω και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει.
Βλέπω τις ασφάλειες στον ηλεκτρικό πίνακα ανεβασμένες. Βγαίνω από την πόρτα του διαμερίσματος και διαπιστώνω ότι βρίσκομαι στη μοναδική πολυκατοικία του τετραγώνου χωρίς ρεύμα.

Τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα όμως, βγαίνει και η γειτόνισσα από το παραδίπλα διαμέρισμα. Αξιόλογο γκομενάκι αλλά με περισσότερα ψυχολογικά από 'μένα. Οι λάμπες του δρόμου και η πανσέληνος φωτίζουν αμυδρά το διαδρομάκι που ενώνει τις εξώπορτές μας, κι εμάς τους ίδιους. Πριν προλάβω να τσεκάρω τα σχεδιάκια στην κοριτσίστικη πιτζάμα της

"Τι έγινε;" μου λέει πολύ χαμηλόφωνα, μιας και είναι περασμένη ώρα
"Δε μπορώ να καταλάβω ρε πουστ" πάω να απαντήσω
"Καλά, πάω για ύπνο" με κόβει με χαριτωμένο ύφος και πάει να κλείσει την πόρτα
"Τι ύπνο ρε.. Εγώ πίνω τσάι γαμώτο!" λέω με εκνευρισμένο παράπονο

-μικρή παύση-

Πολύ ψιθυριστά με ρωτάει
"Η Μαρία δεν έχει πρόβλημα;!" (Μαρία=Μάνα μου)
"ΤΣΑΙ ΡΕ! Αυτό που το βράζουνε!" λέω φωναχτά, ακούγοντας τον αντίλαλό μου, και μια πόρτα από τον κάτω όροφο να ανοίγει.

Πανικοβαλλόμαστε για κάποιον αιώνια αδιευκρίνιστο λόγο, καληνυχτιζόμαστε κουνώντας χέρια και χείλια και κλεινόμαστε πάλι σπίτια μας.

Ο γάτος μου έχει ακούσει το στιγμιαίο τζέρτζελο και θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή γισ να αρχίσει να τρίβεται στα πόδια μου νιαουρίζοντας. Κι εγώ σκέφτομαι ότι την τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο, καταστράφηκαν τα particles του ενός φορητού σκληρού κι έχασα τα μισά δεδομένα του.

Η μπαταρία έχει φτάσει στο 56%

ΡΕ! Τι γίνεται;