Επίτηδες

Σκυμμένος πάνω απ'τις εικόνες του μυαλού μου
ανακατεύω απρόσεκτα, ενθύμια σκόρπια απ΄τις μέρες που φύγανε.
Τώρα πια, μοιάζουν ανάξια να διακοσμήσουν και την πιο φτωχική καλύβα
κι εύχομαι να μπορούσα να ξεχάσω τον τρόπο που έφτασαν στα χέρια μου

Βλέπω
Μικρά αγαλματίδια μ'ανθρώπινη μορφή
Σπασμένα τα χέρια στο ένα, χωρίς πόδι κάποιο άλλο,
κι ο Χρόνος τά'χει σκάψει τόσο βαθειά στα πρόσωπα και τα κορμιά τους
που δε διακρίνεις φύλο
Βλέπω και πίνακες με ειδυλλιακές εικόνες
Τι κρίμα όμως που είναι σε τέτοιο χάλι. Τρύπιες απ'το σαράκι οι κορνίζες τους
σκισμένοι οι καμβάδες και χρώματα ξεβαμμένα
Για λίγο, πιάνω κι ένα παχύ βιβλίο, γλιστράω τις σελίδες του στα δάχτυλά μου
Μα πως να διαβάσει κανείς με τόσες μουτζούρες από μελάνι
κι αυτή η σκόνη την Ψυχή μου γαργαλάει όχι μόνο τη μύτη μου

Που να σας πάρει ο διάολος σκουπίδια του μυαλού μου
Να'χετε χάρη που το κεφάλι μου ν'ανοίξω να σας βγάλω δε μπορώ
ακόμη κι αν το θέλω
Άλλωστε, ίσως μια μέρα αποκτήσετε συλλεκτική αξία
και τότε θα σας πουλήσω σε κάποια πολυεθνική ή κάποιο βλάκα
που θα σας εκτιμήσει περισσότερο απ΄τη μάνα μου

Κουράστηκα να'μαι σκυμμένος, πόσες μέρες να πέρασαν;
Ας φύγω
...
Κι αυτά τα δάκρυα, μάλλον απ'τη σκόνη είναι
Πάντα μου πείραζε τα μάτια η σκόνη.