Τι καιροί... Τι ήθη...

"Πάντα ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου" έλεγε ο Μακρυγιάννης.
Και όχι μόνο της ψυχής, θα συμπληρώσω εγώ.

Είναι μια από αυτές τις μέρες, one of these days αγγλιστί. Που επιστρέφοντας σπίτι σου, η έρημη πόλη λίγες ώρες πριν τη χαραυγή είναι ολότελα μαύρη, όχι γκρίζα. Κι αυτό το διαολεμένο, τσουχτερό κρύο, που θα ήταν σίγουρα πιο υποφερτό αν δεν υπήρχε τόση υγρασία να διαπερνάει ρούχα και δέρμα, να μη σ'αφήνει να κάνεις αισιόδοξες σκέψεις. "Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης", η μόνη φράση που τριγυρνάει στο -ξαφνικά τόσο άδειο- μυαλό σου, κάνοντάς σε να νιώθεις σαν δεύτερος Εκκλησιαστής.

Δεν είναι λογοτεχνική η εισαγωγή, ίσως είναι λάθος και η χρήση του δεύτερου ενικού, μιας και αναφέρομαι ξεκάθαρα σ'εμένα. Λάθος ακόμη που θεωρώ ότι όλη αυτή η Bluesίλα, όπως μ'αρέσει να την αποκαλώ, επικεντρώνεται αποκλειστικά σε αυτή τη μέρα, μιας και δεν είναι "άλλη μια από αυτές τις μέρες", ίσως άλλη μια από αυτές τις Περιόδους. Δυστυχώς, δεν είναι κάτι ανάλογο με την εμμηνόρροια, κάτι τέτοιο θα κρατούσε το πολύ 4-5 μέρες, και στη χειρότερη περίπτωση να ένιωθα σαν να μου πριονίζουν τα σωθικά με σκουριασμένο κουζινομάχαιρο (δυσμηνόρροια, it sucks). Είναι οι περίεργες στιγμές που εμφανίζονται απρόσκλητα στο πάρτυ του εγκεφάλου σου ένα ολόκληρο group με Αναμνήσεις, Συναισθήματα, Φοβίες, Ανασφάλειες, Ελπίδες και το καθένα απ'αυτά με τη βαρύτητα του Χρόνου. Ναι, είναι ο βασικότερος λόγος που δεν έχω το κουράγιο να γράψω στο ρημάδι το ιστολόγιο εδώ και δύο περίπου εβδομάδες, είναι ο βασικότερος λόγος που με τρομάζουν, πληγώνουν, εκπλήττουν και εκνευρίζουν (πολλές φορές και ταυτόχρονα) και οι πιο αθώες λεπτομέρειες του 24ώρου μου, όπως ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα ή η έλλειψή ενός.

Όπως είχε πει η Μαρία: "Γράφω για να αποτυπώσω αυτό το συναίσθημα, αλλά και για να το εξορκίσω". Έτσι κι εγώ λοιπόν, μ'ένα πληκτρολόγιο κι ένα μπουκαλάκι αγιασμό προσπάθώ αυτή τη στιγμή να αποβάλλω ένα μέρος απ'όλα αυτά τα μαζεμένα "Γιατί" που απ'όσο φαίνεται έσκασαν μύτη ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ μέσα στο 2007. Μεγάλο μερίδιο σ'αυτόν τον συναισθηματικό αχταρμά οφείλεται στην άδικη απώλεια της γάτας του Στέλιου. Ήμουν απ'τους πρώτους ανθρώπους που την είδαν όταν ο Στέλιος τη μάζεψε απ'το δρόμο, και είναι αστείο, γιατί παρόλο που το κοπρόγατο μου κατούρησε (και κατέστρεψε βεβαίως) το δερμάτινό μου, παρόλο που είχε ορμήσει αμέτρητες φορές στο χέρι μου, ήταν αξιολάτρευτο και από μικρή ηλικία ήταν πραγματικά ο ορισμός της Γάτας. Είχα πει κάποτε στη Χριστίνα ότι είναι το αμάλγαμα όλων των γυναικών που είχα γνωρίσει μέχρι τότε -ντάξει, όχι και όλων-, και αυτό ίσχυε και για τη μικρή Amelie. Στο χαρακτήρα της έκρυβε κάθε γάτα που έχω συναντήσει, και κάθε γάτα που πρόκειται να γνωρίσω στο μέλλον. Μόνο μια λέξη αρμόζει στην κατάσταση κι αυτή είναι το "Κρίμα"...

Με φοβίζει ακόμη το γεγονός ότι Αλλάξαν οι Καιροί. Κυριολεκτικά. Με τρομάζει, για την ακρίβεια. Θεωρώ ότι δεν αφορά πια την όποια οικολογική συνείδηση αλλά είναι ζήτημα απλής αντίληψης για να καταλάβει κάποιος ότι τη γαμήσαμε. Η ανισορροπία του καιρού μου λέει ότι έχουμε φτάσει σε μη αναστρέψιμη κατάσταση, κάπως σαν την ταινία με τη Μπελούτσι, με τον Άνθρωπο στο ρόλο του βιαστή και στο ρόλο (ή καλύτερα, στον κώλο) της Μόνικα η Γη, ή Φύση όπως σας ταιριάζει καλύτερα. Κι είναι οι ώρες που καταλαβαίνεις ότι είμαστε on a highway to Hell, κατά διαόλου, και σου φαίνονται τόσο τραγικά κάποια πράγματα, όπως η ενασχόληση του μέσου κακομοίρη με το πιό κόμμα είναι καλύτερο, ποιά ομάδα είναι καλύτερη, το κατά πόσο είναι ανώτερη η ελληνική φυλή-έρθουν οι Ελ-φταίνε για όλα οι Εβραίοι, τι σκατά θα φάει, πως θα ντυθεί, ποιά γκόμενα θα προσπαθήσει να πηδήξει και ένα σωρό ανούσιες μαλακίες που δεν έχουν προηγούμενο. Δεν είναι το μανιφέστο μου αυτό, δε βγάζω τον εαυτό μου μέσα από τον ορισμό του Έλληνα Μαλάκα αλλά έχω δολοφονικές τάσεις τώρα τελευταία και θα ήθελα αυτές οι μαρτυρίες να είναι το προπύργιο της γραμμής Υπεράσπισής μου.


Θα υποχρεωθώ να κλείσω τη σημερινή καταχώρηση, όχι μόνο δεν κατάφερα να νυστάξω, αλλά και εκνευρίστηκα για ακόμα μια φορά και δε θεωρώ πρέπον να καπηλευτώ την υποτιθέμενη διαδικτυακή ελευθερία λόγου (αχαχαχαχα, you wish!) για να ξεσπάσω πάνω στο καραγκιοζιλίκι του κάθε μογκολοειδούς αποβράσματος αλλά θα μπω στον πειρασμό να ευχηθώ

ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΓΕΝΝΗΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΟΦΑΣΙΣΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΗ

και φαντάζομαι θα δω τουλάχιστον μισή σαιζόν από "Friends" μέχρι να νυστάξω ξανά. Μέχρι τότε, να είστε εσείς οι υπόλοιποι καλά, να έχετε τόνους υπομονής για όσα έπονται..