Νικόλας και φίλοι: Μέρος δεύτερο

Δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο πάει με βαθμό προτεραιότητας η σειρά παρουσίασης των ανθρώπων που θεωρώ σημαντικούς στη ζωή μου (μιλώντας για τη δεδομένη στιγμή, έχω αναθεωρήσει για πολλούς, και πιθανώς να αναθεωρήσω ξανά στο μέλλον), αλλά δεύτερος στη σειρά έρχεται ο Κώστας, γνωστός ως Kucci, ένα όνομα που του προσδίδει μια ιταλιάνικη φινέτσα και ποιότητα.

Για να πω την αλήθεια, ήταν το πρώτο άτομο που είχα υπόψιν να παρουσιάσω, αφού τόσο εγώ όσο και ο Στέλιος, έχουμε σχεδόν βαρεθεί να βλέπουμε ο ένας τον άλλο, οπότε δε θα έκανε διαφορά κάτι τέτοιο. Λόγω όμως του εναύσματος δημιουργίας του weblog που –κακά τα ψέματα- πήρα απ’το Στέλιο, είπα να δώσω αυτόν πρώτο στο ευρύτατο αναγνωστικό μου κοινό. Αλλά επειδή, όπως αποκαλύπτει και η εισαγωγή, το κομμάτι αυτό αφιερώνεται στον Κώστα, συνεχίζω για άλλη μια φορά, προσπαθώντας να μην ξεφύγω απ’το κυρίως θέμα.



Ναι, αυτός είναι ο Κώστας, αν και έλεγα να βάλω φωτογραφία κάποιο ξέμπαρκου, έτσι για αλλαγή. Κρατώντας την κιθάρα του, σχεδόν προέκταση του χεριού του, στη συγκεκριμένη απαθανατισμένη σκηνή –ευχαριστούμε το Μπάμπη για τη φωτογραφία- χρωματίζει τον αέρα του σαλονιού ενός πλοίου με μουσική. Αν δε με απατά η μνήμη μου, γνωριστήκαμε κάπου μέσα στον Οκτώβρη του 2004 στην Αθήνα, στο live του Αινίγματος (οι γνώστες ξέρουν, οι άλλοι καλό είναι να μη μάθουν) στην Ακρόπολη. Πιο κοινωνικός από’μένα, ίσως πιο επικοινωνιακός θα ήταν το καλύτερο σχόλιο, άρχισε να μου κάνει τυπικές ανώδυνες ερωτήσεις, λίγες στιγμές αφού ανταλλάξαμε ονόματα. Διαπιστώσαμε ότι είχαμε κοινό γνωστό, κι ότι είχε κατέβει στο Ηράκλειο πρόσφατα τότε, και είχε περάσει αρκετές μέρες.



Μέσα σε λίγες σκόρπιες ώρες μόνο, είχαμε βρει αρκετά κοινά στοιχεία. Μπορούσαμε με ευκολία να κάνουμε κοινωνική κριτική έχοντας στόχο οποιονδήποτε άνθρωπο (νομίζω ότι στην αρχή εγώ έθαβα κι αυτός διασκέδαζε), είχαμε μια συγκλίνουσα άποψη για την αντικειμενικότητα στα μουσικά ακούσματα –παρόλο που δε μιλάμε μόνο για σκαλοπάτια, ο Κώστας θα είναι πάντα αρκετούς ορόφους πάνω από’μένα-, και τον συμπάθησα απ’την αρχή, γιατί ήταν ξεκάθαρα φανερή η οξυδέρκειά του και αξιοσημείωτη η σεμνότητά του, αναφορικά με το πόσο εγωίσταρος του κερατά είναι:Ρ



Είναι απορίας άξιον πως καταφέραμε να θεωρούμαστε φίλοι αυτή τη στιγμή, δεδομένων των συνθηκών που επικράτησαν. Αν εξαιρέσουμε το διάστημα μεταξύ Οκτώβρη-Δεκέμβρη του 2004, που ανέβηκα Αθήνα για 3-4 φορές και είχαμε μια σχετική επικοινωνία, από το Γενάρη του 2005 που ήμουν επίσημα μαζί με τη Χριστίνα, οι live συναναστροφές μας άρχισαν να αραιώνουν. Ήταν όμως άλλο ένα παράδειγμα διαπροσωπικής σχέσης της εποχής, ένα κράμα ολιγάριθμων επαφών και απομακρυσμένης επικοινωνίας, που απλά πήγαν βήμα το βήμα τη γνωριμία μας, εκεί που ήμαστε.



Δε θα ξεχάσω τη φορά που είχε κατέβει Ηράκλειο μαζί με το Στέλιο (που για δυο φεγγάρια συγκατοίκησαν κιόλα) από Αθήνα, κάνοντάς μου εμφραγματική έκπληξη. Η μαλακία της υπόθεσης είναι βέβαια ότι δε με είχαν ενημερώσει (είπαμε, έκπληξη) κι εγώ είχα ξενυχτήσει την προηγούμενη μέρα, με συνέπεια να περάσουμε λιγότερες ώρες μαζί απ’όσες θα μπορούσαμε, αφού κάποια στιγμή ήταν επιτακτική ανάγκη να κοιμηθώ για το συνηθισμένο δεκάωρο της ημέρας. Δε θα ξεχάσω επίσης ποτέ, όλες τις στιγμές που εξευμένισε τη σιχαμένη ψωνάρα μέσα μου, παίζοντας κιθάρα και αφήνοντάς με να τραγουδήσω.



Παρά λοιπόν τις ιδιόμορφες συνθήκες, η σχέση μας μοιάζει απ’την αρχή τόσο φυσιολογική, που δε λείπουν και οι κακές στιγμές. Λογικό είναι, όταν εμπιστεύεσαι τον άλλο, να αφήνεις άθελά σου ελεύθερο τον εαυτό σου, φανερώνοντας τις πιο ηλίθιες και κακές πλευρές του χαρακτήρα σου. Η αδικία είναι βέβαια ότι τις μαλακίες της υπόθεσης τις έχω κάνει εγώ, και δεν έχω τίποτα να προσάψω στον Κώστα. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται ή γλείψιμο για να ελαφρύνω το βάρος της τελευταίας σωρείας μαλακιών, είναι απλά μια ρεαλιστική άποψη, αφού δεν έχουμε κανένα λόγο να κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλό μας. Είναι ο μόνος άνθρωπος στα χρονικά των υποδειγματικών μου σχέσεων, που μπορώ να πω ότι με τρώει στη μάπα. Και δε ντρέπομαι κιόλας.

"Ε τι, μαλακίες θα λέμε;"

Όπως είχα περιγράψει σε προηγούμενη καταχώρηση, οι αναφορές σε φίλους δε θα είναι καθόλου αναλυτικές, οι προσωπικές στιγμές παραμένουν προσωπικές (είδες Κώστα; Τελικά το συνειδητοποίησα:Ρ), σημασία έχει να δειχθεί απ’τη μεριά μου η γενική εικόνα –ε μην επισημαίνω ξανά και ξανά τον τίτλο του blog- αφού στην ουσία, δεν υπάρχει ανάγκη να βγάλει κανείς άλλος νόημα εκτός απ’τα αναφερόμενα άτομα, που ακόμα κι εκείνοι να βγάλουν άκρη, το θεωρώ πολυτέλεια.

"Κοίτα Κώστα, ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΟ ΠΟΣΤ!"

Κλείνοντας λοιπόν τη σημερινή, γενική, αόριστη αναδρομή, θέλω να εκφράσω την επιθυμία μου, να συμμετάσχω στο μέλλον σ’ένα βιβλίο με τίτλο από κάποιο πιασάρικο στιχάκι, στο κεφάλαιο «Ο Κώστας και οι φίλοι», όπου κάποιος μελλοντικός δημοσιογράφος, κάποιος πιτσιρίκος που για την ώρα δεν έχει μπει ακόμα σε σχολή δημοσιογραφίας, να μου κάνει ερωτήσεις για τον Κώστα που βίωσα εγώ σαν κοντινό του πρόσωπο, εξυπηρετώντας την ανάγκη των αμέτρητων θαυμαστών του, για να μάθουν την ανθρώπινη πλευρά του μεγάλου καλλιτέχνη που θα προσφέρει, ακόμα και μέχρι εκείνη τη στιγμή, μουσικές δημιουργίες που θα γεμίζουν τις ζωές πολλών ανθρώπων. Ακόμα ιδανικότερο θα είναι βέβαια να με ρωτάει αργότερα και για τον τελευταίο μου δίσκο αλλά μάλλον είναι πολύ πιθανότερο να κάνω καριέρα σαν κομμωτής.

Στην περίπτωση που τυγχάνει αγαπητέ αναγνώστη να μη γνωρίζεις τον Κώστα, κάνε στον εαυτό σου μια χάρη. Άκου κανά τραγουδάκι από εδώ. Αξίζει τον κόπο. Μέχρι το επόμενο post, ελπίζω να μην έχω αρπάξει γρίπη.

"Μη δίνετε σημασία... Μαλακίες λέει πάλι"

Προσεχώς στο «Νικόλας και φίλοι»:

*Μαρίνα
*Ειρήνη
*Χριστίνα
*Save και οι σχετικοί
*Σκόρπιοι
*Χαμένοι