Μικρές καθημερινές μαλακίες

Η Αθήνα με υποδέχεται για άλλη μια φορά λοιπόν στην καριέρα της ως μεγαλούπολη. Βασικός σκοπός του ταξιδιού, να δω τη γυναίκα μου (τη γνωστή), αλλά και να περάσω μια μέρα τουλάχιστον με τον Κώστα (Kucci, o επίσης γνωστός) με τον οποίο έχουμε να βρεθούμε από τον Αύγουστο. Τη σχέση μου με τον Κώστα θα δοκιμάσω να την περιγράψω στο επόμενο μέρος του "Νικόλας και φίλοι", όμως αυτή τη στιγμή θα ήθελα να μοιραστώ τον πόνο του laptop μου με το φίλο αναγνώστη.

Όλα ξεκίνησαν προχθές, όταν αποφάσισα να ταξιδέψω για Αθήνα με άκρως απαγορευτικό καιρό. Ναι μεν επιτρεπόταν ο απόπλους απ'το λιμάνι του Ηρακλείου, αλλά γνώριζα ότι μεσοπέλαγα οι άνεμοι έφταναν τους 9 βαθμούς της κλίμακας Μποφώρ, ενώ τη στιγμή που ετοίμαζα τα πράγματα μου για να φύγω, άκουγα στις ειδήσεις ότι κάπου στη Ρόδο, ένα Τουρκικό πλοίο βυθιζόταν και εξέπεμπε S.O.S. Τελικά έκανα τη μαλακία (νομίζω η πρώτη που δικαιολογεί τον τίτλο) να ταξιδέψω. Περιττό να αναφέρω ότι το πλοίο τραμπαλιζόταν σαν συμμετέχοντα σε Gay Pride παρέλαση. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου όμως ήταν ότι κάθε λίγες στιγμές, κάποιο τεράστιο κύμα θα έσκαγε στο πλάι του με ένα τρομακτικό θόρυβο, κάνοντας τους επιβάτες λίιιγο πιο θρησκόληπτους απ'όσο συνηθίζουν. Και να οι σκηνές απ'τον Τιτανικό στο μυαλό μου, με το πλοίο που έσπαγε σαν καρυδότσουφλο και τον καημένο το Leonardo να βυθίζεται στα παγωμένα νερά του -κάποιου- ωκεανού. Και να οι σκηνές από μια σειρά, με έναν πράκτορα να ανακρίνει μια γκόμενα χώνοντας το κεφάλι της σε μια μπανιέρα γεμάτη νερό, λέγοντάς της "Λένε πως όταν πνίγεσαι και αφήσεις τελικά το νερό να περάσει στους πνεύμονές σου, σε κατακλύζει ένα συναίσθημα ευφορίας.. Για να δούμε αν έχουν δίκιο", και να αναρωτιέμαι εγώ αν ισχύει και με το παγωμένο θαλασσινό νερό κάτι τέτοιο.

Εν τέλει καταφέραμε να πιάσουμε Πειραιά, αφού ο άνεμος είπε να μας κάνει τη χάρη και να ταλαιπωρήσει άλλα καράβια, δύο ώρες περίπου πριν δέσουμε. Με παραλαμβάνει η Χριστίνα (η γνωστή, που ανέφερα και πριν), φτάνουμε στην παγωμένη Πεύκη, και όπως όλα τα ζευγάρια που έχουν να ειδωθούν ένα σχετικό διάστημα, επιδιδόμαστε σε μια συναρπαστική παρτίδα ύπνου, μιας και η Χριστίνα δούλευε σε δύο ώρες απ'τη στιγμή που φτάσαμε σπίτι. Ξυπνάω απότομα απ'το καταραμένο ξυπνητήρι Nokia που φωνάζει "Έχεις δουλειά μωρή", και νιώθω έναν τυπικό διαπεραστικό νευρόπονο στο στήθος απ'το ξαφνικό της αφύπνισης, αντίδραση του σώματός μου που με αυτόν τον τρόπο απαντούσε "Εγώ δε δουλεύω γαμημένο". Η μαλακία με τον αριθμό 2 ήταν που το είπα στη Χριστίνα, η οποία ανησύχησε και μου είπε ότι θα με παίρνει ανά διαστήματα για να δει αν είμαι καλά και να έχω κινητά και σταθερό τηλέφωνο δίπλα μου.

Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι, είναι με τη Χριστίνα να μπαίνει φουριόζα, σχεδόν βουρκωμένη στο δωμάτιο, να με αγκαλιάζει και να μου λέει "Θεέ μου! Είσαι καλά;". Τα δύο κινητά μου είχαν από 20 περίπου αναπάντητες, κι ένας θεός ξέρει πόσες φορές χτύπησε το ασύρματο τηλέφωνο δίπλα στο αυτί μου. Η ώρα ήταν 11:35 και η Χριστίνα με παρακάλεσε πριν ξαναφύγει για τη δουλειά, να μην ξανακοιμηθώ, ώστε να μπορούμε να μιλάμε τακτικά κατά τη διάρκεια της ημέρας, για να μην πάθει αυτή κανά έμφραγμα ή εγκεφαλικό.

Η τρίτη μαλακία λοιπόν ήταν ότι την άκουσα, σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια, και όπως θα έκανε κάθε άνθωπος στη νεκροζώντανη κατάστασή μου, έφτιαξα καφέ. Νομίζω ότι το τραγικό λάθος στην υπόθεση ήταν να κάτσω στον καναπέ με το laptop στα πόδια μου, και την κούπα του καφέ στο χέρι, αντί να αράξω στο γραφείο στης Χριστίνας με το κλασικό PC. Τραγικό λάθος, επειδή με κάποια μυστηριώδη κίνηση κατάφερα να χύσω τη μισή κούπα αχνιστού καφέ στην TFT οθόνη του laptop *ΜΑΛΑΚΙΑ No. 4*, με αποτέλεσμα να τραβήξει όση περισσότερη ποσότητα καφέ μπορούσε η διψασμένη οθόνη, για να μπορώ κι εγώ να έχω μια ψυχεδελική TFT οθόνη, με περίεργες στάμπες νερού στο εσωτερικό της, εναλλαγές φωτισμού στην κάτω αριστερή γωνία και μια καμμένη σειρά από pixels τέρμα κάτω.

Το παράδοξο της ιστορίας είναι η στωική μου αντιμετώπιση, παρόλο που δοκίμασα ό,τι περνούσε απ'το χέρι μου με την ελπίδα να βελτιώσω την κατάσταση. Απλά δέχτηκα από χθες ότι πλέον, μετά το κατεστραμμένο CD/DVD drive που δε μπορώ να αντικαταστήσω γιατί κάνει 400 ευρώ -λογικά τα φέρνει κάποιος με ποδήλατο απ'την Ιαπωνία και πρέπει να του πληρώνω μεταφορικά, ξενοδοχείο και διατροφή, δεν εξηγείται αλλιώς, το σηματάκι TOSHIBA που έχει ξεκολλήσει απ'το πάνω μέρος κι έχει εξαφανιστεί, το τροφοδοτικό, που παρότι έσκασα 100 ευρώ για να το διορθώσουν χάνει που και που επαφή με τη μητρική κάρτα, η οποία δυστυχώς ή ευτυχώς είναι καινούρια, αφού η προηγούμενη παρέδωσε πνεύμα πριν από ένα μήνα περίπου, και άλλες μικρογρατζουνιές ή μικροπροβλήματα, θα έχω και μια γαμημένη οθόνη, η οποία δοκίμασε να πιει για πρώτη φορά στη ζωή της γαλλικό καφέ και της πειράχτηκαν τα νεύρα για πάντα.

Πολλοί θα σκεφτούν "Γιατί γκρινιάζεις ρε μαλάκα; Ο ατζαμής της ιστορίας είσαι'συ και δε σου φταίει κανείς άλλος". Δε σας έχει τύχει να κάνετε καθημερινές πανομοιότυπες κινήσεις που έχουν να κάνουν με τη χρήση ηλεκτρικών/ηλεκτρονικών συσκευών, και κάποια μέρα εντελώς τυχαία να αποβαίνουν καταστροφικές, χωρίς κανένα προφανή λόγο; Αυτή είναι λοιπόν άλλη μια ιστορία που επιβεβαιώνει τις άκρως πιθανές θεωρείες της Κοσμικής Χλέπας, αλλά και της Κοσμικής Μούτζας που μαστίζουν καθημερινά τυχαίους ανθρώπους σαν εμένα κι εσένα.

Πριν ξαναπέσω για ύπνο, να θυμηθώ να γράψω:
α. Για τη φύση αυτό του weblog, που ναι μεν μπορεί να είναι προφανής και αντιληπτή από τον τίτλο, αλλά για να μη βγει κάποιος κακεντρεχής να πει ότι αυτό είναι άλλο ένα blog χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.
β. Τα επόμενα κομμάτια του "Νικόλα και φίλων", σαν ένα μικρό, επ' ουδενί αναλυτικό φόρο τιμής για όσους επέλεξαν να με ανεχτούν και να τους ανεχτώ επίσης.
γ. Κλασικές καθημερινές μαλακίες που να επιβεβαιώνουν ότι, πέρα απ'την ξεχωριστή φύση που θα περιγραφεί όπως αναφέρω στο α' κομμάτι, αυτό είναι απλώς άλλο ένα ηλίθιο, σχεδόν κακόγουστο blog, τιμωρώντας όσους επιλέγουν να του ρίξουν μια ματιά, αντί να διαβάσουν κάτι εποικοδομητικότερο.
δ. Να καταλήξω επιτέλους όσον αφορά το εμφανισιακό μέρος του καταραμένου blog..

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, σύντομα κοντά σας με ανανεωμένο Έτος!