Είμαστε ακόμα λίγο μαλάκες... Ε;

Αφορμή γι'αυτήν την ανάρτηση είναι ο πρόσφατος θάνατος μιας Αμαλίας, ενός ανθρώπου σαν εμένα κι εσένα που είχε την ατυχία να πεθάνει σε μικρή ηλικία, λυγίζοντας από τον καρκίνο. Για να ακριβολογήσω, αφορμή δεν ήταν τόσο ο θάνατός της, ούτε η γενναία της κίνηση να περιγράψει τις κακουχίες που υπέστει από την αγνωμοσύνη και τον αιώνιο ραγιαδισμό ανθρώπων του Συστήματος.

Αφορμή ήταν η μαζική κίνηση για τον τελευταίο διαδικτυακό ασπασμό αυτής της Αμαλίας, από ανθρώπους που βάλθηκαν να ειδωλοποιήσουν μια κοπελίτσα που απλώς έκανε αυτό που ένιωθε. Από ανθρώπους που ένιωσαν μια κοπέλα "δικό τους άνθρωπο" περισσότερο από κάποιον τυχαίο περαστικό στο δρόμο που δε θα έριχναν δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον όταν αυτός ο περαστικός δείχνει σημάδια αδυναμίας, αρρώστιας, πνευματικής ή σωματικής ανικανότητας.

Εξοργίστηκα που για άλλη μια φορά αποδεικνύουμε ως σύνολο το πόσο πίσω είμαστε σε ζητήματα ανθρωπιάς και κοινωνικής αντίληψης. Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς αυτό το σύνολο στο οποίο ανήκουμε, γιατί κακά τα ψέμματα, μια χούφτα άνθρωποι είμαστε μονάχα, μια Ελλαδίτσα.
Μια χούφτα από ανθρώπους που αδιαφορούμε και περιφρονούμε καθημερινά τον άνθρωπο δίπλα μας, φτάνοντας στα όρια των κοινωνικών διακρίσεων σε ό,τι αφορά φυλετικές διαφορές, κατάσταση υγείας, οικονομική κατάσταση, θρησκευτικές και σεξουαλικές επιλογές και όλο αυτό το συνάφι από διαφορετικά χαρακτηριστικά που μας τρομάζουν τόσο πολύ πάνω στους γύρω μας, και που ο αυτοέλεγχός μας και μόνο μας επιτρέπει να ξυνίσουμε τα μούτρα μας και να κοιτάξουμε αλλού, όταν στην πραγματικότητα θέλουμε να βάλουμε τα κλάμματα και να τρέξουμε μακριά, τρεμάμενοι μήπως μολυνθούμε κι εμείς απ' την αρρώστια της διαφορετικότητας.

Πόσο διαολεμένα υποκριτικό είναι λοιπόν όταν δραττόμαστε κάθε ευκαιρίας που θα μας χαρίσει το ταμπελάκι "Κοινωνικά Ευαίσθητος"; Πόσο ηλίθιος είμαι εγώ, όταν θεωρώ δικό μου άνθρωπο κάποιον που δεν γνώρισα ποτέ, όταν τόσος κόσμος που περνάει καθημερινά δίπλα μου έχει ανάγκη από μια κουβέντα μόνο, ένα χαμόγελο και αρνούμαι να του το δώσω λες και θα μου τα κλέψουν και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μουγγός και μίζερος.

Πόσο υποκριτικό είναι να κατηγορώ το Σύστημα, όταν εγώ έχω το εκλογικό δικαίωμα και την επιλογή ψήφου, και είτε ψηφίζω τους ίδιους σάπιους καρεκλοκένταυρους, είτε δεν ψηφίζω και αφήνω τους υπόλοιπους να κρίνουν τη μοίρα μου ή ακόμα χειρότερα, πάω κι εγώ με τη μάζα. Δίνουν όλοι φακελάκι στο γιατρό; Ε, δίνω κι εγώ γιατί είναι ξηγημένος ο γιατρός και θα μου κάνει και καλύτερη δουλειά. Η αιώνια καθημερινότητα, να πληρώνουμε ότι δικαιούμαστε τσάμπα.

Τέλος, πόσο εύκολο είναι να προφέρουμε τη λέξη "καρκίνος", "θάνατος", φράσεις όπως "ανίατη ασθένεια" και "επάρατη νόσος", σαν ένα μακρινό κοινωνικό γεγονός που συμβαίνει κάπου στο Αζερμπαϊτζάν, και περισσότερο θλιβόμαστε όταν πεθαίνει ο Jack στον Τιτανικό, παρά όταν μαθαίνουμε ότι πέθανε ή πεθαίνει κάποιος δίπλα μας, αν το μάθουμε ποτέ κιόλας. Και όλα αυτά όταν οι πιθανότητες να μας χτυπήσει την πόρτα ο καρκίνος συγκεκριμένα, αυξάνονται ολοένα και περισσότερο με τις μαλακίες που πληρώνουμε για να αναπνεύσουμε, να πιούμε και να φάμε.

Ποιος ασχολήθηκε ποτέ με τις χιλιάδες Αμαλίες που πάνε αδικοχαμμένες καθημερινά, για να έχει το δικαίωμα να πει ότι ασχολήθηκε και με την Καλυβίνου;